Onderwijstechnologie/Ergonomie: verschil tussen versies

Actieve taken zoals schrijven, typen en lezen op het scherm gebeuren vaak zonder rugsteun en in een voorwaartse zithouding. Om dan een goede rugpositie te behouden moeten de bovenbenen licht kunnen afhellen zodat de hoek tussen rug en bovenbenen voldoende groot blijft. Hiervoor moet de zithoogte wel hoger dan de knieholte worden ingesteld. Meer passieve taken zoals telefoneren, denken en communiceren gebeuren meer achterwaarts. Een stoel die dan naar achteren kan kantelen zorgt voor ontspanning van de rug. Opdat de voeten hierbij steeds op de grond moeten blijven, zou de zithoogte bij deze taken niet hoger dan de knieholte mogen zijn. In een normaal patroon wisselen actieve en passieve taken elkaar af, wat een tussenoplossing nodig maakt. Wanneer echter een persoon eerder actief is, moet de zithoogte hoger zijn dan de knieholte. Als de persoon in kwestie eerder passieve taken uitvoert, is de optimale zithoogte op de hoogte van de knieholte.

 

 

Volgens het Koninklijk Besluit van 1993 is een bureaustoel met een niet verstelbare zitdiepte toegelaten. Wanneer een stoel wordt gebruikt door meerdere personen is deze zitdiepte het best gebaseerd op de kleinste gebruiker, zodat iedereen voldoende ruimte heeft in de kniekuil en onaangename druk wordt vermeden. Daar er in de knieholte bloedvaten en zenuwen gelegen zijn, kan langdurige druk aanleiding geven tot tintelingen. Echter, hoe meer de benen ondersteund worden, hoe lager de zitdruk. Om een optimale zitdiepte te bepalen, kan men een vuistruimte houden tussen de rand van de zitting en de benen.