Griekse mythologie/Giganten: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k zie ook |
|||
Regel 13:
Toen riep hij de sterveling tot zich, dien het noodlot tot redder der goden bestemd had; het was zijn zoon [[Herakles]]. Zodra deze, door [[Pallas Athene|Athena]] geleid, op de kampplaats verscheen, begon het tweede gedeelte van de grote strijd, de ontzettende Gigantomachie of Gigantenkrijg. Eerst doorschoot hij de gevaarlijkste der Giganten, Alkyoneus, met zijn dodelijke pijlen; zodra echter de reus zijn moeder, de aarde, aanraakte, stond hij met nieuw leven en nieuwe kracht weder op. Daarom bleef er voor Herakles niets anders over, dan de raad van Athena te volgen en zijn wederopgestane tegenstander uit zijn geboorteland Pallene weg te slepen; een tweede pijlschot op een vreemde grond doodde nu het monster ogenblikkelijk. Terstond deed zich een nieuwe vijand tegen de overwinnaar op. Porphyrion viel tegelijk op hem en op Hera aan; doch de schoonheid van de koningin der goden deed de woede van den reus onmiddellijk bedaren, zodat hij, zijn hoofddoel vergetende, haar geweld wilde aandoen. Deze onbezonnenheid boette hij weldra met zijn leven. Zeus trof hem met zijn bliksem en Herakles schoot hem met zijn pijlen neer.
Ondertussen namen ook de andere goden deel aan de strijd; [[Hephaistos]] en [[Hekate]] versloegen Klytios, [[Dionysos]] doodde Eurytos met zijn thyrsosstaf, [[
== Nog legenden ==
|