De boeren moesten de ene keer op hun land werken en de andere keer aan een van de vele oorlogen meedoen. In de oorlog moesten ze moorden en plunderen ten koste van de vijand. Als die boeren hetzelfde in vredestijd en in hun eigen land deden, heette het opeens diefstal en moord. De boeren waren echter dermate aan geweld gewend geraakt, dat ze elkaar om het minste of geringste begonnen af te maken.
Geweldjegens een persoon moest door een boete worden goedgemaakt: het 'weergeld'. Het weergeldDit was bedoeld om te verhinderen dat er vetes zouden ontstaan. Geweld of moord, die een lid van een parentele werden aangedaan, moesten namelijk vergolden worden, omdat de familie van het slachtoffer anders als laf zou worden aangezien. Maar die vergelding moest ook weer gewroken worden. Zo konden eeuwenlange vetes ontstaan. Door 'weergeld' te betalen aan de familie van het slachtoffer werden deze vetes wel eens voorkomen.
Het SalischSalische recht beschreefbevatte een lange lijst van klappen en verwondingen met hunelk vaststaandedenkbaar boetesletsel dat ze konden veroorzaken. En ook hoeveel weergeld er precies voor betaald moest worden. Van een klap met een vergiftigde bijl tot een klap die hard genoeg was om bloed te doen vloeien. Het aantal vuistslagen bepaalde de hoogte van de boete, een afgeslagen hand, vinger of voet, een uitgestoken oog, een afgesneden oor of neus. Het was een heel gereken, want als het lichaamsdeel er nog een beetje aanhing, werd de boete weer minder. Een wijsvinger (nodig om de boog te spannen) kostte meer dan een pink. Al dit geweld werd meestal uit wraak gepleegd. Een uitgerukte tong als wraak voor kwaadspreken of een belediging. Veel boetes voor dit soort verwondingen waren (vreemd genoeg) hoger dan die voor moord. En dat, terwijl diefstal met de dood bestraft kon worden.
