Tolk gebarentaal: verschil tussen versies

Eenieder in Nederland heeft recht op goed onderwijs. Om het reguliere (beroeps)onderwijs in Nederland ook toegankelijk te maken voor dove Nederlanders draagt de overheid (vrijblijvend) zorg voor deze toegankelijkheid middels de tolkvoorziening. Dit gebeurt in kader van arbeids(re)integratie, reden waarom Uitvoering Werknemers Verzekeringen (UWV) bij deze voorziening betrokken is. In het voortgezet speciaal onderwijs kunnen dove leerlingen les van gebarentaalvaardige docenten krijgen, van VMBO tot en met VWO. Voor MBO, HBO en academisch onderwijs zijn zij aangewezen op een tolk gebarentaal. In het verleden heeft een klein deel van de dove populatie zonder een tolk en met een enorme persoonlijke inspanning de hogere opleidingen kunnen bereiken. [http://www.cochlearimplants.yourbb.nl/viewtopic.php?f=883&t=1871 professor Jenny Goldschmidt] is daar een voorbeeld van. Sinds de oprichting van de HBO-tolkopleiding in 1997, na afschaffing van de MBO-opleiding, is het aantal professionele tolken toegenomen van 70 MBO-tolken in 2001 naar een kleine 400 in 2009. Volgens een schatting is met 400 er nog een tekort van 300 tolken in Nederland. Een grote meerderheid van deze beroepsgroep is vrouw.

 

 

Liplezen, ook wel spraakafzien genoemd, geeft slechts een deel van de informatie. Bij kinderen die (al dan niet gedwongen) zonder gebarentaal opgegroeid zijn, waarbij hun opvoeding en opleiding voor groot deel gericht zijn op spraakafzien en een accentloze stembeheersing van een gesproken taal, kunnen deze vaardigheden iets beter zijn dan gemiddeld.