Leer jezelf ecologisch tuinieren/Wespenorchis: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
structuur |
|||
Regel 9:
|taxon=[[Geslacht (biologie)|Geslacht]]
|w-naam=''Epipactis''
|auteur=[[Johann Gottfried Zinn|Zinn]]
|datum=1757}}
==Naamgeving en ethymologie==
De wetenschappelijke geslachtsnaam ''Epipactis'' werd reeds door Theophrastos van Eresos, een [[filosoof]] en [[botanicus]] uit de Griekse oudheid gebruikt. Hij gebruikte deze naam echter, evenals in de [[middeleeuwen]] [[Giovanni Antonio Scopoli]], [[Augustin-Pyrame de Candolle]] en [[Victor Albrecht von Haller]] niet voor dit geslacht gebruikt, maar voor andere geslachten. De naam ''epipactis'' werd in 1757 door [[Johann Gottfried Zinn]], een professor in de plantkunde aan de universiteit van [[Göttingen (stad)|Göttingen]] een dit geslacht toegekend.▼
Syn.: - <br/>
Nl: Wespenorchis <br/>
Fr: Epipactis, helleborine <br/>
En: Helleborine <br/>
De: Stendelwurzen
▲De wetenschappelijke geslachtsnaam ''Epipactis'' werd reeds door Theophrastos van Eresos, een [[filosoof]] en [[botanicus]] uit de Griekse oudheid gebruikt. Hij gebruikte deze naam echter, evenals in de [[middeleeuwen]] [[Giovanni Antonio Scopoli]], [[Augustin-Pyrame de Candolle]] en [[Victor Albrecht von Haller]] niet voor dit geslacht
Het geslacht is ondergebracht in de [[onderfamilie]] Epidendroideae, in de [[tak (biologie)|tak]] Neottieae, in de ondertak Limodorinae.
== kenmerken ==
Alle soorten zijn meerjarige, kruidachtige planten. Ze zijn sterk afhankelijk van hun [[symbiose]] met hun [[schimmeldraad|schimmeldraden]]. Bij sommige soorten zijn de bladeren hierdoor dan ook gereduceerd en hebben ze weinig [[chlorofyl]]. Eén soort, ''Epipactis viridiflora'', maakt zelfs helemaal geen chlorofyl aan. ▼
Uit hun kruipende, vlezige wortelstokken kunnen nieuwe planten ontspringen, waaruit in het volgende voorjaar weer 20-70 cm hoge stengels ontspruiten.▼
Er zijn vier tot acht bladeren, gegolfd maar gaafrandig. De bladeren naar de top toe zijn kleiner. De punt is spits. Soorten met minder chlorofyl hebben blauw-paarse bladeren.▼
De tweezijdig symmetrische, kleurige [[bloem (plant)|bloem]]en groeien aan een eenzijdige aar.▼
== Verspreiding ==
Regel 26 ⟶ 42:
Deze orchideeën groeien op open plaatsen in [[bos]]sen, tussen struiken, op kalkhoudende grond.
▲Alle soorten zijn meerjarige, kruidachtige planten. Ze zijn sterk afhankelijk van hun [[symbiose]] met hun [[schimmeldraad|schimmeldraden]]. Bij sommige soorten zijn de bladeren hierdoor dan ook gereduceerd en hebben ze weinig [[chlorofyl]]. Eén soort, ''Epipactis viridiflora'', maakt zelfs helemaal geen chlorofyl aan.
▲Uit hun kruipende, vlezige wortelstokken kunnen nieuwe planten ontspringen, waaruit in het volgende voorjaar weer 20-70 cm hoge stengels ontspruiten.
▲Er zijn vier tot acht bladeren, gegolfd maar gaafrandig. De bladeren naar de top toe zijn kleiner. De punt is spits. Soorten met minder chlorofyl hebben blauw-paarse bladeren.
▲De tweezijdig symmetrische, kleurige [[bloem (plant)|bloem]]en groeien aan een eenzijdige aar.
== België en Nederland ==
| |||