Sociale geschiedenis van Toscane (1300-1500)/Religie, magie en kerk: verschil tussen versies

''Bron van dit hoofdstuk: Keith Thomas, Religion and the decline of magic).'' <br>

Alleen de welgestelden in de steden konden zich een arts veroorloven als ze ziek waren. Hoewel veel artsen hun tarieven verlaagden voor de minder rijken, maakten dezen daar slechts zelden gebruik van. Op het platteland waren er nauwelijks artsen. Zij konden nog niet veel uitrichten. De meesten gingen uit van de theorieën van [[w:Claudius Galenus|Galenus]], die inhielden dat de vier lichaamssappen ([[w:humores|humores]]) in evenwicht moesten zijn, omdat er anders een ziekte zou ontstaan. Hun therapeutische middelen beperkten zich voornamelijk tot: [[w:aderlaten|aderlaten]], een [[w:dieet|dieet]], de patiënt laten braken en het spoelen van zijn darmen door middel van [[w:klysma|klysma's]]. De opleiding van de artsen was nagenoeg geheel theoretisch, pas [[w:Paracelsus|Paracelsus]] zou hier verandering in aanbrengen.

De [[w:barbier|barbier]] (de kapper) verrichte ook aderlatingen tegen een schappelijkere prijs. De barbier (en na 1600 de [[w:chirurgijn|chirurgijn]]) verrichtte operaties onder een primitieve vorm van [[w:Algehele anesthesie|narcose]], met niet-[[w:Steriliseren (micro-organismen)|gesteriliseerde]] instrumenten en zonder [[w:antibioticum|antibiotica]] tot zijn beschikking te hebben. De mensen waren doodsbang voor deze operaties en maar weinigen overleefden ze. De meeste mensen vonden dat de maatschappelijke positie van artsen en opererende barbiers ergens tussen de straatvegers en de slagers in lag.

Rond 1500 vond de arts en onderzoeker [[w:Paracelsus|Paracelsus]] het medicijn [[w:laudanum|laudanum]] uit, een mengsel van wijn, 10% [[w:opium|opium]] en eventueel [[w:bilzekruid|bilzekruid]]. Dit vermeende wondermiddel is tot in de negentiende eeuw populair geweest.