Tarot/Geschiedenis van de tarot: verschil tussen versies

'''Kaartspelen''' werd in Europa gebruikelijk in de <span style='color: Blue'>late 14de eeuw</span>, waarschijnlijk gaat het om de uit [[w:Mamlukken|Mamlukkaarten]] uit Egypte, met kleuren die erg lijken op de kleuren van de Tarot: <span style='color: Blue'>Zwaarden, Staven, Bekers en Munten</span> (ook bekend als schijven of [[Heksenwoordenboek#P|pentakels]]). Deze kaarten worden nog steeds gebruikt in traditionele Italiaanse, Spaanse en Portugese kaartspellen. <ref> Donald Laycock in Skeptical—a Handbook of Pseudoscience and the Paranormal, ed Donald Laycock, David Vernon, Colin Groves, Simon Brown, Imagecraft, Canberra, 1989, ISBN 0731657942, p. 67</ref> Het eerste bewijsstuk van het bestaan van de tarot is een verbod op het gebruik ervan in 1367, in het Zwitserse Bern. Een <span style='color: Blue'>wijd verspreid gebruik van speelkaarten in Europa</span> kan met enige zekerheid <span style='color: Blue'>vanaf 1377</span> worden gesitueerd. <ref name="Banzhaf">Banzhaf, Hajo: Il Grande Libro dei Tarocchi, 1994, uitg. Hermes Edizioni, Rome</ref>

De <span style='color: Blue'>eerste bekende Tarotkaarten</span> zijn gemaakt <span style='color: Blue'>tussen <span style='color: Blue'>1430</span> en <span style='color: Blue'>1450</span></span> in <span style='color: Blue'>Milaan, Ferrara en Bologna</span> in het noorden van Italië, toen extra troeven met allegorische voorstellingen werden toegevoegd aan het gebruikelijke kaartspel met 4 kleuren. Deze nieuwe tarotdecks werden oorspronkelijk ''carte da trionfi,'' triomfkaarten genoemd, en de extra kaarten werden bekend als ''<span style='color: Blue'>trionfi</span>,'' dat "troeven" betekent in het Nederlands. Het eerste gedocumenteerd bewijs van het bestaan van ''carte da trionfi'' is een schriftelijke verklaring uit 1442 in het archief van de rechtbank van Ferrara.<ref> Michael Dummett: The Game of Tarot, 1980, blz. 67</ref> De <span style='color: Blue'>oudste overgeleverde Tarotkaarten</span> komen uit vijftien onvolledige decks uit het midden van de <span style='color: Blue'>15e eeuw</span>, geschilderd voor voor de <span style='color: Blue'>Visconti-Sforza familie</span>, de heersers van Milaan. <ref> Place, Robert M. (2005) The Tarot: History,Symbolism,and Divination,, Tarcher/Penguin, New York, ISBN 1-58542-349-1</ref> Voor divinatie met behulp van speelkaarten in 1540 is bewijs gevonden in een boek getiteld ''De orakels van Francesco Marcolino da Forli'' waarin eenvoudige orakels door middel van het trekken van een kaart worden beschreven, al wordt aan de kaart zelf geen voorspellende betekenis toegekend. Maar manuscripten uit 1735 ''(Het Vierkant van Zevens)'' en het uit 1750 daterende document ''(Pratesi Cartomancer)'' geven reeds rudimentaire betekenissen en systemen voor het leggen van de kaarten voor waarzeggerij. [[w:Giacomo Casanova|Giacomo Casanova]] schreef in zijn dagboek dat in <span style='color: Blue'>1765</span> zijn Russische minnares veelvuldig gebruikgemaakt van een kaartspel voor divinatie. <ref>The Complete Memoires of Jacques Casanova de Seingalt, Giacomo Casanova</ref>

<span style='color: Blue'>Kaartspellen met afbeeldingen van personages en taferelen</span> werden voor het eerst genoemd door Martiano da Tortona waarschijnlijk <span style='color: Blue'>tussen 1418 en 1425</span>, want de schilder die hij noemt, Michelino da Besozzo, keerde in 1418 terug naar Milaan, terwijl Martiano zelf overleed in 1425<ref>[http://trionfi.com/0/b/ The oldest Tarot cards / trionfi.com]</ref>. Hij beschrijft een tarotdeck met 16 geïllustreerde kaarten met afbeeldingen van de Griekse goden en kaartkleuren die vier soorten vogels uitbeelden in plaats van de gebruikelijke schoppen, harten, klaveren en ruiten. Het is duidelijk dat hij die zestien kaarten als "troeven" beschouwde, net zoals vijfentwintig jaar later, Jacopo Antonio Marcello het een ''Ludus triumphorum,'' of "spel van troeven" zou noemen. <ref>The Death of the Child Valerio Marcello, Margareth King, 1994, uitg. Chicago Press </ref> De speciale afbeeldingen die aan de kaarten werden toegevoegd tonen [[Filosofisch woordenboek#F|filosofische]], sociale, poëtische, astronomische en heraldische motieven zoals Romeins / Grieks / Babylonische helden. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de Sola-Busca-Tarocchi (1491) en het Boiardo Tarocchi gedicht (gemaakt op een onbekende datum tussen 1461 en 1494).

Het <span style='color: Blue'>oorspronkelijke doel van tarotkaarten</span> was het <span style='color: Blue'>gewone kaartspel</span>, waarvan de eerste regels in het manuscript van Martiano da Tortona nog voor 1425 werden geformuleerd. <ref> [http://trionfi.com/0/b/11/t1.php Beschrijving van het Michelino dek - vertaalde tekst]</ref> Er zijn veel mogelijke variaties bekend van het tarot kaartspel. De eerste basisspelregels voor het ''Tarocco'' verschijnen nog vóór 1425 in het manuscript van Martiano da Tortona. De volgende komen uit het jaar 1637. In Italië verliest het spel aan populariteit. Een versie genaamd [http://pagat.com/tarot/ottocen.html Tarocco Bolognezer: Ottocento] wordt nog gespeeld en nog andere worden in Piemond gespeeld, maar buiten Italië is het aantal kaartspellen aanzienlijk groter. De <span style='color: Blue'>Franse tarot</span> is het populairst in zijn eigen land en er zijn regionale tarotspellen bekend als ''tarock, tarok,'' of ''tarokk'' die op grote schaal gespeeld worden in Midden-Europa.