Italiaanse renaissance/Introductie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Een periode van vernieuwingen: opmaak |
Andere introductie geschreven, wat minder bloedeloos (en minder 'wikipediaans' dus) |
||
Regel 1:
{{Italiaanse renaissance}}
[[Bestand:Adam na restauratie.jpg|left|thumb|300 px|De schepping van Adam door Michelangelo, fresco in de Sixtijnse Kapel (1508–1512), Rome]]
De '''Italiaanse renaissance''' (14e-16e eeuw) is een periode in de Europese beschaving, die een overgang markeerde van middeleeuwen naar moderne tijd, gekenmerkt door een 'wedergeboorte' van kunsten en wetenschappen. Zo beschouwden de mensen die in die periode leefden het ook. Zij lieten de eeuwen van duisternis (de middeleeuwen) achter zich en met hen brak een 'nieuwe tijd aan' die teruggreep naar antieke voorbeelden. Waar vroeger christelijke schrijvers de geschiedenis indeelden in 'een tijd van heidendom en duisternis', gevolgd door een tijdperk van het licht dat aanbrak met de bekering van 4e eeuwse Romeinse keizer [[w:Constantijn de Grote|Constantijn de Grote]] tot het christendom, keerden de [[w:Humanisme|humanisten]] van de Italiaanse renaissance dit net om:
#eerst was er een tijdperk van licht (de klassieke oudheid)
#dan volgde een nieuwe tijd die een tijd van duisternis was (de christelijke middeleeuwen)"
#gevolgd door het tijdperk waarin ze zelf leefden, waarin het licht terugkeerde".
Daar komt de benaming 'renaissance' of wedergeboorte ook vandaan.
Het was de 14e eeuwse dichter en geleerde [[w:Francesco Petrarca|Petrarca]] -ere wie er toekomt!- die door zijn enthousiasme voor de klassieke geschriften het vuur van belangstelling voor de oudheid had aangestoken:
:''"Mijn oprechte hoop is... dat de komende generaties erin zullen slagen om hun weg terug vinden naar de heldere pracht van het oude verleden..."'' Petrarca- Africa, IX, 553).
En hij kreeg veel navolgers: humanisten zetten zich enthousiast aan het werk om de klassieke Griekse geschriften te vertalen naar het Latijn. Ze brachten het antieke verleden tot leven als een lente na de winter.
In de veertiende eeuw constateerde de Florentijnse kroniekschrijver Villani een heropleving van de schilderkunst (door [[w:Cimabue|Cimabue]] en [[w:Giotto di Bondone|Giotto]]), en van de poëzie (door [[w:Dante Alighieri|Dante]], Petrarca en [[w:Giovanni Boccaccio|Boccaccio]]). De beweging die in gang was gezet door de humanisten werd gedragen door kunstenaars die zich meer als intellectueel gingen gedragen dan als nabootser van de natuur. Dit alles werd mogelijk gemaakt door een cultureel ontvankellijk klimaat en met name door enhousiaste opdrachtgevers die het belang inzagen van deze vernieuwing en deze volop ondersteunden. [[w:Toscane|Toscane]], te beginnen met [[w:Florence (stad)|Florence]], werd het kloppend hart van de renaissance. Daar werden ook de eerste villa's naar antieke voorbeelden (ruïnes) opgericht en rijkelijk naar de nieuwe normen en smaak ingericht. De Italiaanse renaissance bracht pennen, beitels en penselen in beroering en al spoedig was Italië het centrum van een vernieuwde Europese cultuur die ook intellectuelen en kunstenaars van andere landen sterk zou beïnvloeden.
|