'''Gij''' of '''ge''' is een [[persoonlijk voornaamwoord]] van de tweede persoon enkelvoud en meervoud. Naast [[jij]]/je/jullie en [[U (persoonlijk voornaamwoord)|u]] (de [[U (persoonlijk voornaamwoord)|beleefdheidsvorm]]) is '''gij''' een vorm die nu alleen nog gebruikt wordt in de [[spreektaal]] in het zuiden van het Nederlandse taalgebied ([[Hertogdom Brabant|Brabant]], [[Limburg (Nederland)|Limburg]] en [[Vlaanderen]]). Gij heeft dan qua gevoelswaarde een tussenpositie tussen het (te) strenge ''U'' en het (te) familiaire, wat gemaakte ''jij''. In andere Nederlandstalige gebieden wordt '''Gij''' soms nog in ([[Rooms-Katholiek|katholieke]] en [[protestantse]]) kerken gebruikt als [[aanspreekvorm]] voor [[God (christendom)|God]] (vergelijk het Engelse ''Thou''). Daarbuiten wordt het als archaïsch opgevat.
Goed gebruik van '''gij''' is moeilijk, omdat de meeste [[Nederlands]]taligen hiervoor het gevoel zijn kwijtgeraakt. Zo eindigt de vervoeging in de verleden tijd altijd op -t en de klinker van het werkwoord wordt verdubbeld als de medeklinker waar de [[verledentijdsstam]] op eindigt geen -t of -d is. Dus:
* Gij hadt (''(hebben)'')
* Gij liept (''(lopen)'')
* Gij speeldet (''(spelen)'')
* Gij kwaamt (''(komen)'')
* Gij waart (''(zijn)'')
Oorspronkelijk is '''gij''' in de zestiende eeuw ontstaan als de beleefdsheidsvorm in de tweede persoon meervoud. Nog in dezelfde eeuw werd de vorm ook voor een tweede persoon enkelvoud gebruikt. Meer noordelijk werd '''jij''' gebruikt. '''U''' was aanvankelijk de [[accusatief]] van beide. In de periode dat '''gij''' en '''jij''' niet meer werden gebruikt als beleefdsheidsvorm, was er geen alternatieve beleefdsheidsvorm. Deze is sinds de zeventiende en achttiende eeuw gevormd uit '''Uedele''' (uwe edelheid). Dit werd later afgekort tot '''U.E.''' (uitgesproken als Uwe). Weer later werd '''Uwe''' geschreven en zo ontstond '''u'''.
