Engelse literatuur/Postmodernisme: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
uitbreiding |
links |
||
Regel 1:
{{Engelse literatuur}}
[[Bestand:Monument Nabokov Montreux 23.12.2006.jpg|left|thumb|Monument ter nagedachtenis aan [[w:Vladimir Nabokov|Vladimir Nabokov]] in Montreux.]]
'''Postmodernisme''' is een intellectuele beweging die zich in de tweede helft van de twintigste eeuw vanuit de Verenigde Staten en Frankrijk in de hele westerse wereld verspreidde als een tegenbeweging tegen de literatuuropvattingen van de [[Engelse literatuur/Moderne literatuur na WO I|modernisten]]. In de VS was de term al in gebruik in de jaren zestig, naast andere zoals "the new fiction" en "sur-fiction". Met '''postmoderne literatuur''' worden nu met terugwerkende kracht alle nieuwe vormen van literair schrijven - voornamelijk proza - aangeduid die zijn ontstaan na de [[w:Tweede Wereldoorlog|Tweede Wereldoorlog]].
Zowel de [[Engelse literatuur/Moderne literatuur na WO I|modernistische]] als de postmodernistische literatuur betekenen een breuk met het realisme van de negentiende eeuw, waarin een verhaal werd verteld vanuit een objectief of alwetend perspectief. In de ontwikkeling van de personages verkennen ze beide het subjectivisme. Daarbij vertrekken ze vanuit de externe realiteit om de innerlijke staat van het bewustzijn te onderzoeken. Ze steunen in veel gevallen op voorbeelden van [[
Postmoderne schrijvers en dichters reageren op allerlei manieren tegen de hoge pretenties van het modernisme. Het onderscheid tussen "hogere" en "lagere" cultuur is volgens hen kunstmatig. Zij zetten de aanval hiertegen in met de [[w:pastiche|pastiche]], de combinatie van culturele elementen, waaronder onderwerpen en genres die eerder niet geschikt werden geacht voor literatuur. Met een aantal structurele en stilistische kunstgrepen accentueren ze hun opvatting dat een schrijver geen 'compleet wereldbeeld' kan geven in zijn teksten. In de '''postmoderne roman''' heerst schijnbaar willekeur, doordat er geen verband is tussen de delen onderling en er geen poging wordt ondernomen om alles in een zinvol verband te brengen. Noch in de plot noch in de personages zit enige continuïteit, waardoor de handelingen van de personages in de roman vaak inconsequent overkomen. Het karakter van een personage uit een postmoderne roman lijkt niet vast te staan. Verhalen kunnen zich afspelen in onmogelijke werelden, of tegelijk in een pluraliteit van werelden. Met al deze vervreemdende procedés die de scheiding tussen fictie en realiteit ondermijnen, vestigt de schrijver de aandacht op de fictie, op de tekst zelf.
;Kenmerken van de postmoderne roman een notendop:
Regel 11:
*geen toepassing meer van de eenheidsconventie (geen verband tussen de delen, geen continuïteit in intrige en personages)
*geen lineair opgebouwde vertelling
*geen [[w:causaliteit|causaliteit]]
*geen grens tussen fictie en realiteit
*meerdere vertelinstanties
|