Geschiedenis van de filosofie/Japanse filosofie: verschil tussen versies

'''Japanse filosofie''' is historisch gezien een fusie van Japanse ([[ShintoïsmeFilosofisch woordenboek/S|Shintoshinto]], [[ZenFilosofisch woordenboek/S|zen]], [[Geschiedenis van de filosofie/Boeddhistische filosofie|Boeddhismeboeddhisme]]) en vreemde elementen, zoals die uit de westerse filosofische traditie.

Vóór het [[w:Meiji|Meiji]]-regime (vanaf 1868) kende Japan twee belangrijke scholen: een op moraal gerichte [[w:Confucius|Confucianistischeconfucianistische]] strekking die beïnvloed was door de [[Geschiedenis van de filosofie/Chinese filosofie|Chinese filosofie]], en een meer [[Filosofisch woordenboek#/M||metafysische]], op het Boeddhismeboeddhisme gebaseerde school. Vanaf de 18de18ee eeuw waren er wel denkers die kritiek hadden op deze twee scholen, maar hun invloed beperkte zich tot een kleine kring.

Pas vanaf de restauratie van de [[w:Meiji-restauratie|Meiji]] kon de westerse filosofie tot Japan doordringen, eerst vooral via Britse en Amerikaanse filosofen, waarna de Duitse filosofie een steeds grotere invloed kreeg. De toonaangevende Japanse filosofen werden in het bijzonder beïnvloed door het Duitse [[Filosofisch woordenboek#/I|idealisme]], [[Filosofisch woordenboek#/F|fenomenologie]] en [[Filosofisch woordenboek#/E|existentialisme]]. Tegen het einde van de 20e eeuw was filosofie in westerse zin een verplicht vak op vele hogescholen en universiteiten, dit ten nadele van [[Geschiedenis van de filosofie/Indische filosofie|Indische]] en Chinese filosofie die nu in aparte cursussen aangeboden werden.

Om de westerse filosofie te onderscheiden van het Boeddhistischboeddhistisch en Chinees denken, werd de oosterse variant "tetsugaku" genoemd, wat zoveel wil zeggen als "studie van wijsheid".