Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/Het kind: verschil tussen versies

Op het einde van de veertiende eeuw begonnen de notabelen in [[w:Florence (stad)|Florence]] hun pasgeboren kinderen gedurende ongeveer twee jaar uit te besteden aan een [[w:min (beroep)|min]] die meestal op het platteland woonde<ref>[[Sociale geschiedenis van Toscane (1300-1500)/Geboorte en opvoeding#Voedster|Het kind ging naar een voedster op het platteland in Toscane 1300-1500.]]</ref>. Dit gebruik verbreidde zich in de vijftiende en zestiende eeuw over veel steden van West-Europa, ook onder de lagere standen<ref>[[Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/Parijs#Bevolking|Er werden in Parijs 21.000 kinderen per jaar geboren en daarvan vertrokken er elk jaar 20.000 op karren naar het platteland omdat hun ouders hen uitbesteedden aan een min.]]</ref>. Op die manier hoefde de vrouw haar kinderen niet te voeden en kon ze meteen weer zwanger worden, want men wilde zoveelzo veel mogelijk kinderen krijgen<ref>Medici en moralisten veroordeelden echter dit gebruik om de kinderen door een min te laten opvoeden. Zij vonden dat als de dieren hun eigen jongen zoogden, de mensen dat ook moesten doen. En ze vonden dat als het kind de melk van een vreemde kreeg, dit een soort [[w:bloedtransfusie|transfusie]] was die zowel het lichaam als de geest van het kind zou veranderen.</ref>. Er waren trouwens ook vrouwen die het heerlijk vonden om hun eigen kinderen te voeden en op te voeden.

*Men wilde niet meer zoveelzo veel mogelijk kinderen krijgen. Echtparen die geen kinderen konden krijgen, zochten daarvoor niet meer vanzelfsprekend hulp bij een magiër of dokter. </br>

De mens wilde steeds meer zijn eigen leven gaan leiden en niet alleen maar dienen als voortbrenger van nageslacht voor zijn familie. Het leven was maar kort en hij moest er zoveelzo veel mogelijk van profiteren. Het individuele lichaam begon zich in de zeventiende en achttiende eeuw (symbolisch) los te scheuren van het grote lichaam van zijn geslacht. Het idee van de cirkelgang van het leven werd geleidelijk aan vervangen door een meer lineair en fragmentarisch idee over het leven. Daarmee kwam er een nieuw gevoel voor het kind. Dat begon bij de welgestelde klassen en daarna bij de minder welgestelden. En het begon in de steden en daarna op het platteland. Het was een langdurig proces met vele terugslagen. De ouders begonnen in de zestiende en zeventiende eeuw en vooral in de achttiende eeuw meer gevoel voor hun kind te krijgen. Ze voelden liefde voor het kind om het kind zelf in plaats van om zijn rol in het voortbestaan van de familie. Die ontwikkeling verliep niet overal in een rechte lijn. Ze werd bijvoorbeeld in de zeventiende eeuw in Frankrijk afgeremd.