Periodiek systeem/Geschiedenis: verschil tussen versies

Mendelejev ging bij het samenstellen van de tabel ervanuit dat wanneer de elementen volgens atoommassa worden gerangschikt, de overeenkomst in eigenschappen verklaard kan worden. Elementen met vergelijkbaren eigenschappen zouden dan ofwel bijna gelijke atoommassa's moeten hebben, of periodiek in atoommassa moeten toenemen (zoals bij de triaden).

 

Hoewel er later nog veel wijzigingen zijn aangebracht aan de tabel, wordt Mendelejev door velen als ''vader'' van het huidige periodieke systeem gezien. Zijn tabel vertoonde ook nog veel gaten die door later ontdekte elementen werden opgevuld (bijvoorbeeld ''scandium'', ''Gallium'' en ''Germanium''). Het meest opvallende aan de tabel van Mendelejev is het volledig ontbreken van de [[Periodiek systeem/Edelgassen|edelgassen]]. Door de lage reactiviteit en het spaarzame voorkomen waren deze nog niet ontdekt. {{w|William Ramsay}} plaatste in 1898 het door hem zojuist ontdekte ''argon'' in een nieuwe groep tussen ''chloor'' en ''kalium''. Deze groep werd bekend als de "nul" groep, vanwege de nul valentie van deze elementen. Op basis van de eigenschappen van ''helium'' en argon deed Ramsey voorspellingen over het toen nog niet ontdekte ''neon''.

 

In de 20ste eeuw werden er mede dankzij de steeds beter wordende apparatuur meer eigenschappen van elementen bekend. Alle gaten in Mendelejevs tabel werden opgevuld en er werden nieuwe relaties gevonden tussen de elementen die het bestaan van de tabel rechtvaardigden (bijvoorbeeld de schaal van Pauling en ionisatiepotentiaal). Veel overgebleven vragen werden beantwoord met het model van {{w|Niels Bohr}}. De laatste grote aanpassing vond plaats na de ontdekking van ''plutonium'' in 1940 en later alle andere transurane elementen door {{w|Glenn Seaborg}}. Hij plaatste de [[Periodiek systeem/Lanthaniden en Actiniden|lanthaniden en actiniden]] in een apart blok. In 1951 kreeg Seaborg de Nobelprijs voor zijn werk.

Tot het einde van de 20ste eeuw was het periodiek systeem ongestandaardiseerd. Wereldwijd werden niet overal dezelfde atoommassa's gebruikt en de naamgeving en nummering van de groepen was niet overal gelijk. Op het Amerikaanse continent werden romeinse cijfers (al dan niet voorzien van een "a" of "b") gebruikt voor de groepen, terwijl in Europa en veel andere delen van de wereld de nummers 1 tot en met 18 werden gebruikt. Om aan deze misstanden een einde te maken is door de IUPAC een periodiek systeem voorgesteld dat wereldwijd werd aanvaard. Omdat de massa van veel elementen regelmatig wordt aangepast (vaak gaat het om kleine wijzigingen ver achter de komma) worden er regelmatig nieuwe versies uitgegeven. Soms worden er nog nieuwe kunstmatig verkregen elementen aan toegevoegd. Erg vaak gebeurt dat echter niet omdat deze ''nieuwe elementen'' meestal zeer instabiel zijn en nauwelijks reproduceerbaar; en dat is wel een vereiste om een element aan het periodiek systeem toe te kunnen voegen.

{{wikipedia2|Geschiedenis van het periodieke systeem|de geschiedenis van het periodieke systeem}}