Sociale geschiedenis van de late middeleeuwen/Ziekte en dood, artsen en magie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 81.82.195.219 hersteld tot de versie na de laatste wijziging door De Wikischim |
→Ziekte en dood: Letter l vergeten |
||
Regel 25:
zijn [[w:testament (akte)|testament]] opmaken, [[w:biecht|biechten]], [[w:gebed|bidden]] en het [[w:Ziekenzalving|laatste oliesel]] krijgen. Wie er een had, wilde zijn [[w:aflaat|aflaat]] bij zich hebben, want dan hoefde hij niet zo lang in het [[w:vagevuur|vagevuur]] te blijven. De priesters predikten dermate hel en verdoemenis dat de mensen de hoop hadden opgegeven om in de hemel te komen. De meeste mensen dachten dat ze wel in de hel zouden eindigen, dus dan viel het vagevuur eigenlijk nog wel mee<ref>Joseph Klaits, Servants of Satan.</ref>.
Iedereen kende de dood en de angst ervoor, het lugubere gekerm van de vrouwen en tot slot: het vertoon van pracht en praal bij de begrafenis. Een oude man had doorgaans heel veel mensen zien doodgaan in zijn leven. De pestepidemieën van na 1348 veroorzaakten heel veel
[[w:Albrecht Dürer|Albrecht Dürer]] vertelde in 1503 in zijn [[Sociale geschiedenis van de late Middeleeuwen/Literatuur#(Familie)kronieken|familiekroniek]] over de gruwelijke doodsstrijd van zijn moeder, ze zag afschuwelijke dingen en had hevige pijn. Zelf was hij ook ziek, hij maakte een zelfportret waarop hij een vinger aan zijn zijde hield met als bijschrift: "do ist mir weh".
| |||