Klassieke Mechanica/Statica: verschil tussen versies

Dit is de '''vectoriële benadering'''. Voor een driedimensioneeldriedimensionaal systeem <!-- In Van Dale worden zowel dimensionaal als dimensioneel vermeld. Deze discussie werd vroeger reeds gevoerd -->komen beide vectoriële vergelijkingen overeen met drie scalaire vergelijkingen. Bij een tweedimensioneeltweedimensionaal systeem leidt de eerste voorwaarde tot twee scalaire vergelijkingen. De momenten liggen dan allen volgens een as loodrecht op het vlak van de krachten en de posities. De momentenvoorwaarde leidt dan tot één scalaire vergelijking. Het tweedimensoneletweedimensionale geval is dus veel eenvoudiger dan het driedimensioneledriedimensionale. Bij een samengesteld systeem kan men met deze aanpak alle inwendige krachten tussen de onderdelen uitrekenen. Daarvoor moet het systeem opgesplitst worden in zijn onderdelen en moeten de evenwichtsvergelijkingen voor elk onderdeel opgeschreven worden.

Met deze methode kunnen maar een beperkt aantal uitwendige krachten berekend worden. Ze is echter bijzonder geschikt om bij een complex mechanisme een verband te leggen tussen krachten op twee of meer punten van het systeem. Bij deze methode wordt het systeem een beetje bekeken als een ''black box''. Men oefent er op één plaats een kracht op uit en de methode laat toe uit te rekenen welke kracht men op een andere plaats moet uitoefenen voor evenwicht, zonder dat men alle inwendige krachten moet berekenen. Zie b.v. het '''voorbeeld van de ruitvormige krik''' aan het einde van het betrokken hoofdstuk. Ook laat de methode toe op een meer automatische manier de evenwichtsvergelijkingen op te stellen. Ze vormt de aanloop naar de [[Klassieke Mechanica/Lagrange|methode van Lagrange]], die de dynamische situatie (met lineaire en hoekversnelling) zal behandelen.