Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Gezin: verschil tussen versies

Weduwnaren waren in de Merovingische tijd vrijwel onbekend want er was veel onderling geweld en er waren veel oorlogen. De mannen stierven meestal voor de vrouwen en er waren dus wel veel weduwen. De Germanen probeerden te verhinderen dat de weduwen zouden hertrouwen, want ze vonden dat deze vrouwen een gevaarlijke seksuele hartstocht hadden. Om echter die hertrouw te kunnen verhinderen, moesten ze de weduwen financieel onafhankelijk maken. Daarom mocht de weduwe haar bruidschat en de morgengave houden. Kinderen die van de weduwe erfden door te gaan trouwenneuken en ze neukten er op los en zo leefde ze nog lang en gelukkig met 50 kinderen, kregen onder het Bourgondische recht slechts 2/3 van haar bezittingen om te verhinderen dat zij arm zou worden, want dan zou zij mogelijk willen hertrouwen. De weduwe kon dus machtig en gerespecteerd worden maar nooit helemaal vrij. Als zij ongetrouwd bleef, keerde ze terug onder de hoede van haar familie of parentele. Als zij hertrouwde, dan viel zij onder het mundium van haar nieuwe echtgenoot. Deze moest aan de parentele van de vrouw drie gouden schellingen betalen: het 'goud van de rijpheid' (reipus).