Onderwijs in relatie tot P2P/Staat: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 12:
==Staat en P2P==
Peer to Peer als ideologie moet de belangen van de commons verdedigen en zo wegen op het bestuur. Omvorming van de ‘welvaartsstaat naar een partnerstaat’ is daarbij de te volgen weg, niet het afschaffen van de staat – inzonderheid de natiestaat - want die heeft zijn nut bewezen als emancipatorische kracht. P2P is een verdere stap in het democratiseringsproces, aangezien de welvaartsstaat al te zeer een onbetaalbare bureaucratische institutie is geworden, terwijl de burgers veel mondiger zijn en betutteling niet meer aanvaarden. P2P stelt een ander model voor: ‘het zelf creëren van commons en het zelf oprichten van instituties om die commons te beheren tonen aan dat de civiele maatschappij productief is geworden’ (Bauwens & Lievens, 2014, p. 112). De staat moet zodanig worden gereorganiseerd dat sociale productie wordt aangemoedigd en een zo groot mogelijke civiele autonomie kan worden gerealiseerd; de partnerstaat wordt als nieuw staatsmodel vooropgesteld. Dit betekent geen anarchisme of libertarisme; overheidsdiensten of privé-initiatief worden niet weggedrukt, want de commons dienen uiteindelijk het belang van de deelnemende partners, niet het algemeen belang, en vormen net als de privé sector een markt die wetten en onafhankelijke regelgeving nodig heeft. De overheid moet echter niet organiseren zoals nu het geval is - dat doen de burgers wel - enkel faciliteren – ruimte maken voor een omgeving die stimulerend werkt en die uitrusten met aangepaste nutsvoorzieningen ‘die burgers toelaat om samen waarde voort te brengen waarvan de hele gemeenschap profiteert’ (Bauwens & Lievens, 2014, p. 120). P2P heeft een proactieve overheid nodig, geen terugtrekkende overheid zoals tegenwoordig aan de orde is. De overheid moet zich niet bezighouden met wat in overvloed aanwezig is - dat wordt ontwikkeld door zelforganiserende P2P systemen - maar moet juist de productie van schaarse goederen mogelijk maken en de financiering hiervan aantrekken.
Deelname van de burger aan deze staat kan niet beperkt blijven tot representatieve democratie, eenmaal om de zoveel jaar een partij of een vertegenwoordiger verkiezen die dan alle tussentijdse problemen moeten oplossen, maar vertrekt vanuit een polyarchie, waar voor ieder probleem dat een burger aanbelangt een oplossing op maat wordt gezocht. De ingrijpende systeemaanpassing die hiervoor nodig is wordt goed verwoord door Rotmans (2012, in Bauwens & Lievens, 2014, p. 121-122): ‘Ook de samenleving kantelt; van een centraal, van bovenaf georganiseerde, verzuilde samenleving naar een decentrale, van onderop gestuurde netwerksamenleving. Dit vraagt om een nieuwe manier van sturing. Niet langer vanuit controle, beheersing en zekerheid, maar uitgaan van onzekerheid, complexiteit en constante aanpassing. De weg naar deze nieuwe samenleving is bezaaid met onrust, onzekerheid, angst en onmacht. Het inzicht zal ontstaan dat het én-én is: én een krachtige beweging van onderop én een krachtig beleid van bovenaf.’ De evolutie naar de partnerstaat is onvoorspelbaar en kan dus ook volgens een doemscenario verlopen (Bauwens & Lievens, 2014, p. 85). Er bestaat immers geen klaar en duidelijk draaiboek voor overgang van het huidige staatsbestel naar de P2P partnerstaat.
==Theoretische duiding==
| |||