Onderwijs in relatie tot P2P/Metagovernance: verschil tussen versies

 

 

 

Metagovernance is van groot belang om tot een peer-to-peer samenleving te komen. Deze gedachtegang brengt reflectie op huidige bestuursvormen tot stand waardoor een welbepaalde bestuursvorm aangepast kan worden. Om een P2P samenleving tot stand te brengen is het belangrijk dat de focus van het bestuur niet te veel op de markt, hiërarchie of netwerk ligt, maar moet er gezocht worden naar een welbepaalde mix waarin P2P het best tot zijn recht kan komen. Hoe deze mix van bestuursvormen eruit moet zien, kan ik niet zeggen. Maar wat ik wel kan behandelen, en dat vindt u hieronder terug, zijn enkele drempels die P2P ervaart bijeen te harde focus op een marktgerichte, hiërarchische of netwerkgerichte bestuursvorm.

 

Bij een marktgericht bestuur gaat men ervan uit dat markteconomieën gecreëerd moeten worden en onder controle moeten gehouden worden door instituties op basis van regelgeving en toezicht. Bij deze regelgeving zit net het probleem. De huidige regelgeving laat toe dat er patenten (= eigendomsrechten op bepaalde goederen of kennis waardoor enkel de uitvinder deze goederen of kennis deze mag verkopen) kunnen gecreëerd worden. Hierdoor wordt het openbaar maken van bepaalde kennis verboden en wordt kennis afgezonderd van de buitenwereld.

 

Bauwens (2013, p.28) beweert in zijn boek: 'de wereld redden' dat er in een P2P samenleving sprake is van een win-win-win en zelfs een win-win-win-win situatie. De win-win-win-situatie vindt volgens hem plaats doordat mensen in een P2P context samenwerken omdat ze vrijwillig gekozen hebben om bij te dragen tot een sociaal doel. Ze streven eenzelfde ideaal na en op die manier wint de hele groep dat werkt rond een gemeenschappelijk iets. Volgens Bauwens (2013, p.28) stopt het hier niet bij, hij beweert zelfs dat de hele samenleving hierdoor wint. Bij dit laatste spreekt hij dan ook over een win-win-win-win-situatie omdat er niet één of twee individuen of een groep mensen baat heeft bij een P2P-samenwerking, maar het namelijk om de hele samenleving gaat. De samenleving heeft er baat bij doordat men in een p2p-samenwerking erop gericht is om directe nuttige gebruikswaarde te produceren dat zodoende rechtstreeks een positief maatschappelijk resultaat heeft. Maar doordat kennis openbaar en toegankelijk maken, verhindert wordt en de mogelijkheid om vrijwillig een bijdrage van kennis te leveren wordt beperkt, bereiken we in onze huidige realiteit geen win-win-win-win-situatie en moeten we dus marktgerichte bestuursvorm anders bekijken en ordenen m.b.v. metagovernance.

 

P2P kan tevens niet aanwezig zijn in een hiërarchisch bestuursvorm. Bij een hiërarchisch gerichte bestuursvorm zijn er altijd een hele hoop controlemechanisme aanwezig. Hierdoor moet je steeds toestemming vragen om iets te doen, moet je bevelen opvolgen en wordt de kwaliteit en de aard van je werk nauw in de gaten gehouden door een meerdere (baas, overheidsinstanties, controleurs,...). Hiërarchie gaat meestal gepaard met een lineair systeem en dat is niet het geval bij een Peer-productiesysteem. Bij een Peer-productiesysteem verloopt het werk parallel rond verschillende modules waaraan je, op elk ogenblik, vrijwillig kan bijdragen en wordt er pas achteraf controle gedaan door technische deskundige die zich ontfermen over de kwaliteit van het gemeenschappelijk werk (Bauwens, 2013, p.27).

 

Volgens Kenis & Provan (2008, p.296-311) gaat het bij een netwerkgerichte bestuursvorm om het verbinden en delen van informatie, activiteiten, middelen of competenties tussen 3 of meer organisaties om samen en outcome te bewerkstellen. Concreet gaat het hierbij dus over diensten en producten die het resultaat zijn van een samenwerkingsverband tussen verschillende organisaties. Bij een netwerkgerichte bestuursvorm gaat het in de eerste plaats over een samenspel van verschillende organisaties en dus niet zozeer over de kwaliteit die 1 organisatie te bieden heeft. Zo heb je bijvoorbeeld in onze overheid een netwerk voor crisisbeheersing. Als er een terroristische aanslag plaats zou vinden, kan dit het meest effectief bestreden worden door een samenwerking tussen verschillende organisaties namelijk politie, brandweer, veiligheidsregio militairen, ambulancepersoneel,...