Onderwijs in relatie tot P2P/Sociale technologie: verschil tussen versies

De term ‘sociale technologie’ komt het eerst voor rond het einde van de 19de eeuw in 1898 door Albion Small en Charles Henderson aan de universiteit van Chicago. Small sprak van sociale technologie als het gebruik van de kennis van feiten en wetten van het sociale leven die rationele sociale doelstellingen tot stand brengen. Dit wil zeggen dat kennis over sociologie, sociale doeleinden neerzetten. Volgens Small heeft sociologie praktische resultaten in sociale technologie, die moeten leiden tot verbetering bij maatschappelijke instellingen. Dat zijn ideeen die de basis waren voor zijn burgerlijk politieke hervormingsbeweging. Henderson sprak over ‘sociale kunst’ als een term die methoden bekwam om te bepalen welke verbeteringen er voor de samenleving zijn en kunnen worden ingevoerd. In 1901 gaat Henderson ‘sociale kunst’ omgooien tot ‘sociale technologie’, omdat zijn doel was om een wetenschappelijke basis te leggen voor sociologie en hij wou aantonen dat het niet alleen een kunst was, maar ook een wetenschappelijke discipline. Henderson geeft aan dat zoals elke andere wetenschappelijke discipline, sociale technologie vooruitgang moet maken door middel van een specialisatie. (Lewenstein, 2014). In 1923 kreeg de term een ruimere betekenis door Ernest Burgess en Thomas Eliot die sociale technologie lieten opnemen in de psychologie en sociale wetenschappen en dit vooral bij de praktische specialisatie van sociaal werk. Verder komen we Luther Lee Bernard tegen in 1928 die een artikel schreef met als naam: ‘the place of social science in the modern education’. In het artikel komt naar voren dat sociale technologie ook in de administratie moet worden toegepast. Er komen typen van effectief onderwijs aan bod en het derde type van effectief onderwijs is van toepassing op sociale technologie: een systeem van sociale technologie om foutieve instellingen te herstellen en te verbeteren voor sociale doeleinden. De aspecten van sociale technologie die hij bespreekt zijn de immaterialistische aspecten van het menselijk welzijn. Na de tweede wereldoorlog kwam de term meer en meer aan bod door verschillende personen. Ze beginnen de term meer toe te passen op verschillende invalshoeken zoals groepsdynamiek, mensenrechten,…

Dat sociale technologie leidt tot sociale wetenschappelijke kennis voor een doel beschreef Bettina Leibetseder in het artikel ‘A critical review on the concept social technology’. Het zorgde voor een gebruik van sociale theorieën en methoden voor een doel in de politiek en introduceerde een specifieke opvatting van de macht tussen het individu en het openbaar gezag. Dit concept zorgde voor debat over de betekenis van sociale orde in de samenleving. Sociale technologie wordt alsnog gebruikt om verwijzingen te maken naar organisatie en beheer van particuliere ondernemingen. Het boek van Warner en Hornstein omschrijft dit. (“Social Technology”, 2014).

Tegenwoordig vind men sociale technologie op vele vlakken terug. Bedrijven gebruiken het om activiteiten te verbeteren en om nieuwe marktkansen te creëren. Als sociale technologie geïntegreerd wordt in de werkprocessen van de medewerkers heeft het een positieve invloed op financiële prestaties en het marktaandeel van een bedrijf. Op kleine schaal is het moeilijk om voordelen te halen uit sociale technologie in een bedrijf. (McKinsey, 2014). Sociale technologie heeft een grote impact gehad in de samenleving in de vorm van social media. Dit kan worden ingezet om gemeenschappelijk goed (commons) effectief te maken (“the power of”, 2009). Sociale technologieën ontketenen creatieve krachten onder de gebruikers en maken nieuwe relaties en groepsdynamiek. Mensen kunnen de voordelen voelen van het interactie treden met de juiste collega’s (slaat terug op P2P). Social media heeft dus een zware stoot gegeven aan sms of e-mail, zo kunnen we concluderen dat de technologie zal blijven ontwikkelen en oudere technologie niet meer nodig zal zijn als er iets beter komt. Mensen bevrijden zich uit het fysiek communiceren en gaan wereldwijd communiceren en dat kan allemaal mogelijk gemaakt worden met sociale technologieën (Skaržauskien, Rūta Tamošiūnait, & Žalnien, 2014).