Basisstructuur van de kosmos/De snaartheorie: verschil tussen versies

De snaartheorie is echter natuurlijk niet alleen nog verre van volledig, maar vooralsnog onbewezen. Wat allereerst moet worden aangetoond, wil de theorie echt levensvatbaar blijken, is dat er trillingspatronen bestaan die ''exact'' overeenkomen met de eigenschappen die de bekende elementaire deeltjes hebben. Hierbij doet zich helaas een groot probleem voor. Volgens de berekeningen van Schwarz en Scherk uit 1974 moet er - om de zwaartekracht op de juiste manier te kunnen verklaren - op de snaren - gezien hun minieme lengte - een enorme, maar dan ook werkelijk enorme spanning staan: ongeveer 10⁴¹ keer de spanning die op een aangeslagen pianosnaar gemiddeld wordt uitgeoefend. Hieruit volgt dat alleen al één enkele snaartrilling al een naar verhouding reusachtige hoeveelheid energie oplevert. Volgens Einsteins bekende formule ''E = mC²'' leidt dit op zijn beurt ook tot een naar verhouding onvoorstelbaarnavenant grote massa, namelijk de [[w:Planck-massa|Planck-massa]] (eigenlijk is dit dedeze massa die een zwart gat ter grootte van de Planck-lengte heeft). In dit verband moet goed bedacht worden dat de Planck-massa naar alledaagse maatstaven weliswaar klein is, maar nog altijd veel en veel groter dan de massa van bijvoorbeeld een elektron, quark of W-deeltje (om precies te zijn:ongeveer 10¹⁹ keer de massa van een proton, dat vanop zichzelfzijn albeurt veel zwaarder is dan een van voornoemde deeltjes). Wanneer een snaar meer dan één trilling uitvoert, levert dit uiteraard een veelvoud van de Planck-massa op. Een patroon van 2 trillingen levert 2x zoveel energie op en komt dus overeen met 2x de Planck-massa, 3 trillingen 3x zoveel energie en dus 3x de Planck-massa, enz.