Onderwijs in relatie tot P2P/Schaarste: verschil tussen versies

Matthaei (1984) hanteert in haar studie drie benaderingswijzen tot schaarste. De eerste is ''de neoklassieke stroming''. De grondleggers van het neoclassicisme zien schaarste als de eerste oorzaak van economie. De mens heeft oneindige noden, terwijl de natuur een eindig aantal bronnen heeft om aan deze noden tegemoet te komen. De mens wordt dus geconfronteerd met schaarste. Het economische leven is hier het gevolg van. Als het gevolg van schaarste probeert elk individu zoveel mogelijk bronnen op te eisen en zo wordt privégoed gecreëerd. Neoklassieke economisten zien de economische markt als de oplossing voor het schaarste probleem. Schaarse producten worden extra duur gemaakt, waardoor bedrijven verplicht worden om andere goederen te produceren. Daarnaast zullen enkel diegenen die het zich kunnen veroorloven deze schaarse goederen kunnen kopen (Matthaei, 1984). Het concept schaarste is in de neoklassieke economie voor twee redenen van belang. Aan de ene kant is economie vaak gedefinieerd in termen van schaarste en er wordt vaak van schaarste gezegd dat het de economie zijn raison d’etre geeft. Aan de andere kant is de vraag van schaarste ook belangrijk voor neoklassieke economisten om kapitalistische socio-economische systeem te legitimeren (Panayotakis, 2012).

 

 

''De derde stroming'' beweert dat zowel de neoklassieke als de neomalthusiaanse stroming blind is voor het feit dat schaarste een sociaal product is en dus afgeschaft kan worden via sociale en vooral economische verandering. Noden veranderen over culturen en over de tijd heen, omdat ze eerder sociaal dan natuurlijk zijn. Het proces van verbruik is gebouwd binnen een maatschappij, bepaald door gedeelde opvattingen over wat het inhoudt om lid te zijn van de maatschappij. Niet alleen zijn onze noden sociale producten, ze zijn ook nauw verbonden met de structuur van de economie (Matthaei, 1984).