Onderwijs in relatie tot P2P/Metagovernance: verschil tussen versies

Voor mijn theoretische situering maak ik gebruik van de theorie over metagovernance die Eva Sorensen, een professor in samenleving en globalisering in Roskilde universiteit van Denemarken ontwikkelde.

Metagovernance gaat voor haar over een verbetering van de coördinatie van bestuursvormen. Deze verbeterde coördinatie vindt plaats in een politiek systeem waarbij er in grote mate een autonomie voor pluraliteit van zelfbesturende netwerken en organisaties aan de basis ligt. Het is voor haar een indirecte vorm van besturen dat tot stand gekomen is door verschillende invloeden van verschillende processen van zelf-governance. (zieZelf-govenance definitieis onderaan).de Hetcapaciteit kanvan volgenssociale Sorensenentiteiten hetom bestezelf beschrevende wordennoodzakelijke alshulpbronnen eente overkoepelendgenereren concepten voorhun deeigen pluraliteitidentiteit aanvoort te zetten, toolkitsen voorhiermee een regulerenderelatief zelfregulatiehoog datgehalte dooraan verschillendesociaal-politieke theoreticiautonomie gesuggereerdin wordtstand te houden (Kooiman, 2003). De meerderheidZelf-governance vanis dezeook suggestieswel wordente onderverdeeldbeschrijven inals ‘community governance’, waarin de overheid een beroep doet op NGO’s en burgers om gemeenschappen of coalities te vormen die zichzelf reguleren (Meuleman, 2008. Heel wat theoretici suggereren dat er 4 verschillende manieren zijn waarin metagovernance beoefend kan beoefend worden.

Metagovernance gaat hier indirect inspelen op politiekde politieke, financieelde financiële en de organisatorische context waarin zelf-governance plaats kan vinden. Metagovernance wordt hier gekenmerkt door hands-off omdat de 'metagovernor' niet direct in contact komt met de actoren van zelf-governance. De 'metagovernor' gaat op deze context inspelen via wetgeving, overeenkomsten, middelen vrij te maken, pilootprojecten op te starten, ...