Onderwijs in relatie tot P2P/Transdisciplinair: verschil tussen versies

 

Er bestaan twee opvattingen over transdisciplinair. De eerste opvatting was vooral in jaren 1970 dominant. Tot die tijd richtte elke discipline zich op de eigen kennis die aanwezig was binnen die discipline. In de jaren 1970 begon men te beseffen dat kennis uit een bepaald domein, ook ingezet kon worden in andere domeinen. Zo kan bijvoorbeeld de kennis uit de psychologie over de effecten van medicijnen bij psychiatrische patiënten, ingezet worden in de geneeskunde. De geneeskunde kan op zijn beurt die medicijnen aanpassen of verbeteren op basis van de inzichten van de psychologie. Een transdisciplinaire aanpak moest ervoor zorgen dat de verschillende disciplines hun kennis zouden samen leggen. Op basis van al die kennis hoopte men één grote theorie te maken over een bepaald onderwerp (bijvoorbeeld: medicijnen voor psychiatrische patiënten). Deze benadering is tegenwoordig ook nog in gebruik (Groot & Klostermann, 2009).

 

Het proces van kennis co-creatie is een belangrijk gegeven binnen het transdisciplinair werken. Kennis co-creatie benadrukt het belang van contextafhankelijk en persoonsgebonden kennis. Zowel wetenschappelijke kennis als praktijkkennis worden belangrijk geacht. Dit proces telt drie stappen en begint wanneer de kennis en vaardigheden van de deelnemers tevoorschijn komt. Kennis is dan gecontextualiseerd en gedeeld over alle deelnemers. De tweede stap houdt in dat alle belanghebbenden samen komen om een gemeenschappelijk probleem op te oplossen of om een gemeenschappelijke kwestie te bekijken. Als laatste volgt er een samensmelting van alle kennis, vaardigheden en ervaringen. Het einde van dit proces is een nieuw geheel van gedeelde kennis, als oplossing voor dit probleem (Regeer & Bunders, 2009).