Onderwijs in relatie tot P2P/Zelfallocatie: verschil tussen versies

In een p2p-samenleving wordt zelfallocatie veel gelinkt aan het beheer van het gemeen goed of de ‘commons’. Hieronder worden hulpbronnen verstaan die onder het gezamenlijk beheer van een groep of organisatie vallen en waarop geen afgebakende rechten bestaan (Bauwens,& Lievens,2013). Voorbeelden van gemeengoederen zijn bijvoorbeeld de luchtkwaliteit in een bepaalde regio of de waterkwaliteit van een rivier. Niemand ‘bezit’ de lucht in die welbepaalde regio, maar iedereen is wel afhankelijk van de kwaliteit ervan om gezond te kunnen ademen. Er is ook geen enkel persoon die rechten heeft op een stuk rivier, maar iedereen heeft wel baat bij een niet-verontreinigde rivier voor drinkwater, visvangst, enz. Doordat niemand bezitsrechten heeft op gemeengoederen.

In de filosofie van zelfallocatie binnen een p2p-samenleving zouden deze problemen helemaal niet voorkomen. Een persoon die aan zelfallocatie doet, zet zich onbaatzuchtig in ten gunste van de maatschappij. In het voorbeeld van het Vlaamse rivierennetwerk zou dit betekenen dat bedrijven toch zouden investeren in een zuiveringsinstallatie, ook al betekent dit voor hen een financiële inspanning en krijgen zij hier niets voor terug. In het voorbeeld van de visvangst zou dit dan weer betekenen dat de vissers zichzelf een bepaald quotum zouden opleggen van het aantal vis dat ze vangen. Ook al zouden zij nog meer winst kunnen maken als ze langer bleven doorvissen.

Dit is in vele gevallen in de huidige maatschappij en in de wereld echter een utopie. In beide voorbeelden is uiteindelijk het overheidssysteem moeten tussenkomen door het opleggen van bepaalde quota en verplichtingen waaraan bedrijven en vissers moeten voldoen. Indien ze deze criteria niet naleven, worden er boetes uitgedeeld. Hierdoor krijgen ze een drijfveer om zich aan de regels te houden. AsZoals Bauwens (20142013) notes “geld is niet de drijfveer” (pag. 42)