Onderwijs in relatie tot P2P/Samenwerkingsconsumptie: verschil tussen versies

Samenwerkingsconsumptie bij materiele goederen zien we dan terugkomen in de context van P2P als we denken aan ''carsharing''/autodelen. Het principe van autodelen zorgt ervoor dat er huurwagens zijn die mensen kunnen gebruiken. Meerdere personen maken om de beurt gebruik van een of meerdere gezamenlijke wagens. Het gebruik wordt hier losgemaakt van bezit. Hierdoor moet niet iedereen nog een eigen auto bezitten. Zo werd vastgesteld dat er voor elke gehuurde auto, vijftien privéwagens minder op de weg rijden. Dit principe zorgt er ook voor dat gebruikers van carsharing nu minder de auto gebruiken dan toen ze zelf nog een wagen hadden. Een ander groot voordeel is dat er zo een daling is in de uitstoot van koolstofdioxide.

Maar ook immaterieel kan er aan samenwerkingsconsumptie worden gedaan in de context van P2P. Hierbij kan er worden gedacht aan het delen van bestanden of ''file sharing'' (Lambrechts, 2012). Door het delen van bestanden gaat men gebruik maken van elkaars werk of bezittingen waardoor men zelf niet opnieuw het betreffende bestand moet opstellen. Ook draagt het bij tot een verrijking van de commons. Dit zijn hulpbronnen die door iedereen van een bepaalde groep kunnen worden gebruikt.

Een groepje ingenieurs van verschillende landen heeft aangetoond dat men anders tewerk kan gaan dan de grote autofabrieken. Door gebruik te maken van ''opensourcesoftware'' heeft men onder leiding van Joe Justice, een softwareontwikkelaar uit Seattle, een auto kunnen maken die zuiniger rijdt, veilig is en kan worden gemaakt in microfabrieken. De auto bestaat uit verschillende vervangbare modules. Voor elke module werd er een ontwerp op het internet geplaatst zodat iedereen die dat wil een module kan aanpassen of zelf een kan ontwerpen. Dit is het openbronprincipe (Lambrechts, 2012). Dat wil zeggen dat het ontwerp van Wikispeed niet gepatenteerd is, het is een open gegeven. Iedereen die wil, kan het ontwerp gebruiken om het aan te passen of er op verder te bouwen. Dit openbronprincipe kan worden gelinkt aan samenwerkingsconsumptie. Er is sprake van het delen van middelen, namelijk de ontwerpen. Niet iedereen moet voor zichzelf een ontwerp bezitten maar men kan gebruik maken van gedeelde ontwerpen. Dat is waar het bij samenwerkingsconsumptie ook om draait.

Samenwerkingsconsumptie is een fenomeen dat betrekking heeft op het delen van goederen. Het idee is dat niet iedereen over dezelfde bezittingen moet beschikken. Wanneer iemand in een gemeenschap product A heeft, kan een andere persoon hier ook gebruik van maken. Deze andere persoon beschikt dan over product B, dat ook kan worden uitgeleend aan verschillende personen. Een idee dat hiermee samengaat is de ''sharing economy'', aangezien dit ook betrekking heeft op het delen van bezittingen.

In de literatuur vinden we twee auteurs terug die een eigen kijk bieden op het begrip. Een eerste is George Dafermos. Hij gaat ervan uit dat het begrip van samenwerkingsconsumptie niets nieuws is. Zo geeft hij het voorbeeld van het ontlenen van een boek uit de bibliotheek, een idee dat al jaren bestaat. Hij legt ook de nadruk op de verschillende motivaties achter het gebruik van samenwerkingsconsumptie. Sommigen zien het delen en uitwisselen als een levenshouding, voor sommigen is het gewoon van praktisch belang. Verder brengt hij peerproductie in verband met de samenwerkingsconsumptie. Volgens hem versterkt peerproductie de samenwerkingsconsumptie en ''sharing economy'' (Lievens, 2012). Dit komt doordat de peerproductie technologische infrastructuren ontwikkelt en creëert die de reikwijdte van activiteiten verandert. Ze verandert ook de context en de peer-activiteiten. Als drijfveer achter de samenwerkingsconsumptie haalt Dafermos het idee aan van sociabiliteit. Mensen verkiezen om te leven in groep aangezien dit leuker en interessanter is. Wanneer mensen leven in groep, zullen ze dus ook sneller gebruik maken van elkaars bezittingen.

Een volgende auteur die een kijk biedt op het concept, overigens de grondlegger van het begrip samenwerkingsconsumptie, is Rachel Botsman (Lambrechts, 2012). Volgens haar leiden de mogelijkheden van het internet vandaag tot een heropleving van traditionele vormen van uitwisselen zoals delen, ruilen en lenen. Dit delen, ruilen en lenen kan worden aangetoond via het voorbeeld van Cambio, dat hierboven al werd uitgewerkt onder het deel van ‘voorbeeld/illustratie’. Zo krijgen we een eerste vorm van het begrip van samenwerkingsconsumptie. Een tweede vorm zien we bij herdistributiemarkten zoals bijvoorbeeld Kapaza. Producten die mensen niet meer nodig hebben worden verkocht aan mensen die deze producten wel kunnen gebruiken. Een derde vorm die Botsman aanhaalt zijn samenwerkende levensstijlen. Er worden niet alleen tastbare producten geleend, maar ook tijd, ruimte en vaardigheden. Een voorbeeld uit het dagelijks leven hiervan is het delen van werkruimte of coworking.