'''''Welke technologieën zijn noodzakelijk voor P2P-leren? Kan alles digitaal, of is er nood aan analoge technologieën?
P2P-leren focust zeer sterk op vrijwillige bedragen van individuen aan een gezamenlijk doel. Om maximale vrijheid te bieden aan de deelnemers aan P2P leerprocessen inzake de aaredaard van de bijdragen die ze willen leveren (kiezen van de inhoud), maar ook in de wijze waarop, waar en wanneer ze die willen leveren, bieden digitale technieken enorme mogelijkheden. Digitale technieken laten immers toe dat niet iedereen op hetzelfde moment en in dezelfde ruimte met hetzelfde bezig is. Bovendien zijn digitale technologieën noodzakelijk om de coördinatie van coörperatie (p2p is immers nog iets anders dan groepswerk - het gaat, aldus Bauwesn om coöperatief individualisme) op zeer grote schaal mogelijk te maken. Bauwens (2013) zegt in zijn boek "De wereld redden" dat het van belang is dat meerdereeen grote groep mensen deel kunnen nemen aan bepaaldegezamenlijke projecten. DoorDigitale informatietechnieken digitaalvoor te verspreideninformatieverspreiding, kuncommunicatie jeen bereikencoördinatie dat er meer mensen deel kunnen nemen(vb. DitLiquid isFeedback) eenkomen groot voordeel van het digitaal verspreiden van informatie, communicatie enhieraan dergelijkentegemoet.
'''''Is een virtuele ruimte voldoende of is er nood aan specifieke fysische plaatsen en ontmoetingen?''''''''''Zijn mensen meer betrokken en gemotiveerd bij een fysieke ontmoeting als een virtuele?'''''
Hoewel het wellicht denkbaarmogelijk is om P2P leerprocessenprocessen volledig digitaal aan te sturen en te coördineren - denk bijvoorbeeld aan Linux of Wikipedia), zijn er wellichtvanuit een pedagogische invalshoek ook argumenten te bedenken voor het combineren van digitale technologie in combinatie met meer klassieke onderwijstechnieken om P2P-leren aan te sturen en te coördineren. Zo kan men zich afvragen of de fysieke aanwezigheid van een leerkracht bijvoorbeeld, net als het samenkomen met een groep deelnemers (lerenden)die aan een gezamenlijk doel werkt, niet van belang is om mensen te kunnen (blijven) motiveren, of beter, om hun interesse op te wekken voor iets en hen uit te nodigen een bijdrage te leveren. Fysieke ontmoetingen, face-to-face instructie en face-to-face feedback, zo beweren sommigen, vergroten wellicht de betrokkenheid van deelnemers of houden ze in de loop van het (leer-)proces beter vast. Anderzijds ismoeten hetwe ons misschien toch ook zode datvraag stellen of P2P processen inniet precies principesteeds vertrekken van de veronderstelling dat deelnemers geïnteresseerd. zijnIn endie datoptiek doet het bijgevolger misschien niet nodigtoe isof hunmen interessemensen voorkan ietsinteresseren teof wekkenhun betrokkenheid kan vasthouden. Wie niet (of niet langer) wil bijdragen haakt af en is vervangbaar.
'''''Stelt het gebruik van deze technologieën eisen naar de (vaardigheden bij de) deelnemers, en indien ja, hoe hiermee omgaan?'''''
Het gebruik van (voornamelijk digitale) technologie veronderstelt enerzijds dat geïnteresseerde deelnemers met deze technologieën kunnen werken (zie ook de kwestie leren en vorming) en dat ze ook de drempel overstijgen die de technologie installeert (Denk bijvoorbeeld aan het bewerken van een wikipagina: allesalle studenten kunnen dit als ze enkele zaken uitproberen en eventueel een filmpje opzoeken via youtube, of een handleiding raadplegen, maar haast niemand heeft het ooit spontaan gedaan). Duidelijke, uitnodigende signalen kunnen geïnteresseerde deelnemers helpen deze drempel te overstijden. Bijv. Bij wikipedia blijft een link rood als er nog geen pagina voor deze link is aangemaakt. Dit is een manier om mensen een duidelijk zicht te geven op wat ontbreekt en uit te nodigen om een bijdrage te leveren.
