Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan praktijk en theorie/Willis: tegencultuur: verschil tussen versies

In 1976 verschijnt het boek Learning to Labour: How working class kids get working class jobs. In dit boek gaat Paul Willis op een heel eigen manier op zoek naar reproducerende functie van onderwijs: “Mijn eigen onderzoek suggereert dat er een direct verband bestaat tussen de grondtrekken van de cultuur van de arbeidersklasse zoals die tot uitdrukking komt in de cultuur van de fabriek en de tegencultuur op school. Beide worden over het algemeen door dezelfde factoren bepaald: de gemeenschappelijke drijfveer is strategieën te ontwikkelen om af te rekenen met verveling, geblokkeerde mogelijkheden, vervreemding en gebrek aan macht.” (Willis, 1976, p.193) Willis observeert dus een gelijkenis tussen de cultuur van de arbeiders in de fabrieken en de cultuur van arbeiderskinderen op school. Het is een cultuur die op de manier wil afrekenen met het gebrek aan macht en mogelijkheden, en dus voor een eenheid zorgt binnen de groep van arbeiders(kinderen). Willis voegt hieraan toe: “Natuurlijk is er het duidelijke verschil dat de informele schoolorganisatie gericht is op het niets doen, terwijl in de fabriek tenminste het werk gedaan wordt. Maar de mate van weerstand tegen het officiële gezag moet in beide gevallen niet onderschat worden en de produktiechefs op dit soort afdelingen waren net zo bezorgd als de schoolhoofden als het ging om de vraag: ‘Waar dat alles toe zou moeten leiden.’ Beide pogingen om een grotere greep op de gang van zaken te krijgen berusten (…) op de fundamentele en aanwijsbare eenheid van de informele groep.” (Willis, 1976, p. 196-197) De jongeren op school zien voor hen met andere woorden geen enkele toekomst dan werken in de fabriek, net zoals hun ouders en grootouders. En vanuit die optiek heeft de school natuurlijk geen enkele betekenis en functie. Ze werpen zich op zichzelf (de informele groep) terug, ze gaan niet in op de ruilverhouding ‘punten en diploma in ruil voor gehoorzaamheid’, en ontwikkelen een tegencultuur. Maar precies die tegencultuur, zo stelt Willis vast, maakt dat deze jongeren zich eigenlijk zo socialiseren dat ze in de fabriek kunnen functioneren.