Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/Familie en erfrecht op het platteland: verschil tussen versies

]] bleven deze aan elkaar verwante kerngezinnen aan dezelfde binnenhof wonen, in Normandië bleven ze aan hetzelfde boerenerf wonen en in Lotharingen langs dezelfde dorpsweg. In de loop van de negentiende eeuw zou echter deze familiesolidariteit in de dorpen echter langzaamaan verdwijnen.

Als alle kinderen getrouwd waren en het huis hadden verlaten met hun erfdeel, dan waren de ouders alleen en hadden ze niets meer. Soms gaven de kinderen henhun een jaarlijkse toelage. Van een enkel geval weten we dat een zieke en gebrekkige vader zijn zoon om hulp smeekte en vroeg of hij bij hem in mocht trekken. Vaak kan het echter niet voorgevallen zijn dat de oude ouders er helemaal alleen voor stonden. Blijkens een volkstelling uit de achttiende eeuw waren er in de plattelandsdorpen met een evenredige erfopvolging maar weinig huishoudens van alleenstaanden. Meestal woonden de ouders in bij een van de kinderen.

Stamhuishoudens bloeiden alleen in streken waar het relatief goed ging. Waar de boeren hun landerijen in eigendom hadden, waar men voldoende grond, geld en vee had. In veel streken in Frankrijk, in Vlaanderen, de [[w:Elzas|Elzas]], aan de oevers van de [[w:Garonne|Garonne]] en in [[w:Béarn|Béarn]] waren de kleine grondbezitters welgesteld en precies in die streken waren de meeste stamhuishoudens. In Engeland heerste in de achttiende eeuw pure armoede op het platteland en daar waren nauweljksnauwelijks stamhuishoudens.

In Duitsland, Oostenrijk en waarschijnlijk ook in Ierland had men een systeem dat inlaghet midden hield tussen het systeem van de evenredige verdeling en dat van de erfgenaam. Er was nog steeds een erfgenaam, meestal de oudste zoon, maar op het moment dat deze ging trouwen, gaven de ouders de leiding van het huis op en ook hun gezag over hem en zijn vrouw.

Zowel in het kerngezin met evenredige erfopvolging als in de uitgebreide familie met een stamhuishouding kon het gebeuren dat de kinderen hun deel niet kregen als ze wilden trouwen. Hun ouders bleven de baas bij de keuze van een partner voor de kinderen en als ze hun bezit niet wilden verdelen, gaven ze hun kinderen gewoon geen toestemming om te trouwen. Soms moest een zoon tot zijn dertigste wachten voorvoordat hij kon trouwen en zich vestigen en, tot die tijd moest hij bij zijn ouders wonen en voor hen werken. De kinderen trouwden hierdoor vaak laat.