Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Kloosterleven: verschil tussen versies

Veel ouders schonken een of meer van hun kinderen aan het klooster. Zij schonken daarmee datgene wat henhun het liefst was aan God (hoewel er ook veel kinderen naar het klooster werden gestuurd om de erfenis niet over teveeleen te groot aantal kinderen te hoeven verdelen). Veel kloosters waren zodoende veranderd in opvanghuizen die vol zaten met deze 'schenkelingen' of [[w:Oblaat|'oblaten']]<ref>Speciaal de kloosters van [[w:Kelten|Keltische]] monniken</ref>. De heidenen hadden in vroegere tijden de gewoonte gehad om kinderen te adopteren en dat was nu in de kloosters een christelijke waarde geworden. Als deze schenkelingen eenmaal meerderjarig waren geworden, konden ze kiezen of ze al dan niet een [[w:kloostergeloften|gelofte]] aflegden (monnik werden). Tot die tijd kregen ze een opvoeding die sterk afweek van de 'gewone' opvoeding buiten het klooster. In de gewone families werden alleen de zeer kleine kinderen gekoesterd. De wat oudere kinderen werden met de stok gedrild. De jongens werden opgevoed tot agressiviteit en tot verlangen naar vrouwelijk schoon. De meisjes werden opgevoed tot onderdanigheid.

In de kloosters echter hield men rekening met de gevoelens van het kind. De kinderen waren weliswaar volgzaam bij het onderricht door de meester, maar ze mochten zeggen wat ze dachten. Maar als het kind puberin werdde puberteit kwam, wisten de monniken ook niet meer wat ze moesten doen en grepen ze alsnog naar de stok.

De broeder en de monnik moesten bidden in de bidcel. In stilte, onder tranen en met toewijding des harten., Enen zelfs zonder innerlijke woorden.

Lezen werd verplicht. Tijdens de [[w:vastentijd|vasten]] moesten de monniken de hele zondag lezen. Bij het begin van dehet vasten moesten de monniken een boek uit de bibliotheek halen dat ze vervolgens om beurten helemaal moesten lezen. Ze zaten gemiddeld 20 uur per week te lezen.

De monniken baden voor zieke collega's, steunden hen als zij stierven en droegen na hun dood missen voor hen op. Bidden voor de doden werd in de tiende eeuw een specialisme van de monniken, hoewel dit wel eens kon ontaardenontaardde in het mechanisch opzeggen van gebeden.