Maatschappijleer/Massamedia/Media en publiek: verschil tussen versies

Met name de televisie bereikt nagenoeg iedereen, waardoor sociale isolatie weinig kans krijgt. Hierdoor is de televisie het medium dat bij uitstek culturele normen en waarden verspreidt. Vroeger werd dit gedaan door zogenaamde ‘verhalenvertellers’. Zij vertelden verhalen waarmee o.a. normen en waarden werden overgedragen op met name de jeugd. Hier ging dus een sociale en opvoedende stimulans van uit. Op deze wijze behandelden (en beantwoordden) de verhalenvertellers belangrijke levensvragen, zoals die naar het bestaan, prioriteiten, normen en waarden, en onderlinge verhoudingen. In latere tijden werd deze functie overgenomen door bepaalde maatschappelijke instanties, zoals de kerk of de school, en tegenwoordig dus door de televisie.

 

 

Een ander aspect van de culturele-indicatorenbenadering is de non-selectiviteit van het medium (denk hierbij weer aan de televisie). Hierin verschilt de opvatting van Gerbner van het dominante paradigma dat in de communicatiewetenschap heerst (namelijk dat het publiek bestaat uit individuen die zelf kiezen wat zij wel en wat zij niet zien). Gerbner wijst er op dat de meeste kijkers op gezette tijden kijken (een ritueel aspect), wat non-selectieve blootstelling aan de berichtgeving in de hand werkt. Non-selectiviteit speelt met name bij Amerikanen, omdat hun intensieve kijkgedrag dit nagenoeg onmogelijk maakt. Bovendien moet er ook op gewezen worden dat de normen en waarden die door de televisieprogramma’s worden overgedragen, vrij homogeen zijn. Er zijn nauwelijks verschillen hierin aan te wijzen, waardoor de televisie zelf ook een non-selectief medium is.