Nederlandse literatuurgeschiedenis/Het neoclassicisme: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
herwerkt, eigen tekst uit wp-artikel gebruikt |
||
Regel 1:
{{Nederlandse literatuurgeschiedenis}}
'''Neoclassicisme''' is een literair-historische term die in de Nederlandse literatuur niet zo gebruikelijk is. In het algemeen wordt er een hernieuwde belangstelling voor de aloude klassieke vormen bedoeld.
De dichters J.C. Bloem en A. Roland Holst zijn de drijvende krachten achter de 'generatie 1910' die in het tijdschrift De Beweging de nieuwe generatie vertegenwoordigen. In de Geschiedenis van de Nederlandse literatuur tussen 1885-1985 spreekt Ton Anbeek niet over de 'generatie 1910' maar over het ''neoclassicisme''. De dichters van deze stroming zetten zich af tegen de [[Nederlandse literatuurgeschiedenis/De tachtigers|Tachtigers]], een generatie schrijvers vanaf 1880 die de literatuur op een revolutionaire manier wilden vernieuwen. In hun poëzie keren deze dichters terug naar een vaste vormentaal, en het streven naar originele beeldspraak krijgt bij hen een minder prominente plaats. Eigenlijk is het dus een terugkeer naar de traditie die deze jonge poëten vooropstellen. Onder hen bevindt zich ook de dichter Geerten Gossaert, die spreekt over de bezielde retoriek van deze nieuwe generatie, die de traditie met een oorspronkelijke stem tracht te combineren.
==Bekende namen==
| |||