Amerikaanse literatuur/Hedendaagse genreliteratuur: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
import eigen tekst WP |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 2:
[[Bestand:MichaelCrichton.jpg|miniatuur|left|Michael Crichton tijdens een spreekbeurt aan de Universiteit van Harvard]]
[[Bestand:Anne Rice.jpg|miniatuur|left|Anne Rice]]
Het onderscheid tussen populair en literair wordt niet meer zo onvoorwaardelijk geaccepteerd. Terwijl de belangrijkste gedrukte media en het academische establishment populaire schrijvers zien als leveranciers van entertainment, begonnen schrijvers, critici en leraren daar in de afgelopen decennia anders over te denken. Zij vragen zich af of dat onderscheid tussen populaire en literaire vormen van creativiteit niet te kunstmatig is. Schrijvers zoals [[Ernest Hemingway]], [[Amerikaanse literatuur/F. Scott Fitzgerald|F. Scott Fitzgerald]] en Kurt Vonnegut die 'literaire fictie' schrijven, krijgen binnen de literaire wereld algemeen erkenning. Anderen, vaak succesvolle auteurs, schrijven 'genrefictie', fictie gericht op een specifieke markt en fans van een bepaald genre, zoals mystery, sciencefiction, fantasy, romance, western, horror en dergelijke. Academici kijken vaak wantrouwig neer op deze marktgedreven, op leesplezier gerichte literatuur.<ref>Michael D. Sharp: ''Popular Contemporary Writers - Vol. 1'', p. 3: "The popular and the literary: An artificial divide?"</ref>
Veel hedendaagse professionele auteurs die binnen een bepaald genre en voor een specifiek doelpubliek schrijven winnen geen literaire prijzen, en hun werk wordt niet door literaire critici besproken. De succesvolste onder hen leveren echter vaak kwalitatief sterk werk en bereiken een enorm lezerspubliek, zodat ze moeilijk buiten beschouwing kunnen worden gelaten in een behandeling van de Amerikaanse literatuur. Feit is dat het populaire schrijven steeds serieuzer wordt genomen door leraren en academici die vroeger hun neus zouden hebben opgehaald voor deze vorm(en) van literatuur. Ze verweten dergelijke auteurs dat ze vooral zo veel mogelijk boeken wilden verkopen, een vooroordeel dat sinds het op de markt komen van goedkope pocketedities vanaf de jaren 40 nog versterkt werd. Daardoor werden boeken van goed verkopende schrijvers beschouwd als producten van de massacomsumptie, en echte literatuur kon het dus niet zijn.
| |||