Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan praktijk en theorie/Willis: tegencultuur: verschil tussen versies

De kernproblematiek voor Paul Willis is de reproductie van ongelijkheid door de manier waarop jongeren omgaan met cultuurmiddelen. Hij stelt vast dat er een tegencultuur bij arbeiderskinderen ontstaat, waardoor die jongeren een soort autonomie, vrijheid en identiteit verwerven, maar desondanks zichzelf eigenlijk veroordelen tot het arbeidersleven van hun vaders en grootvaders. Hetzelfde kan gelden voor jongeren die aan de hand van cultuurgoederen op de markt werken aan hun identiteit. Zij eisen voor henzelf een autonomie en vrijheid op, maar precies daardoor kunnen zij ook het slachtoffer worden van een manipulatie door markt of media. Meer algemeen kan je vanuit de conflictbenadering van Willis verduidelijken dat onderwijs (en verzet in onderwijs) vaak de kerneigenschappen van de kapitalistische logica bloot legt: de jongeren gaan niet in op ‘kwalificatie in ruil voor inspanning en gehoorzaamheid’. De ruilwaarde wordt in het verzet in zekere zin ter discussie gesteld, en wat getoond wordt is eigenlijk ook dat er in onderwijs heel weinig ruimte is voor zelfstandige productie van betekenis. Aangezien Willis aan de hand van etnografische methoden focust op het microniveau van sociale interacties, zal hij ook aandacht besteden aan hoe in die concrete situatie jongeren ook steeds een autonomie hebben, afstand kunnen nemen en dus nooit zonder meer slachtoffer of speelbal zijn in grote mechanismen van reproductie. In die zin verschilt zijn werk ook van dat van [[Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan de praktijk en theorie/Bourdieu: reproductie|Bourdieu]], die vooral ingaat op de afstand tussen thuiscultuur en schoolcultuur, en van dat van [[Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan de praktijk en theorie/Apple: culturele reproductie|Apple]], die ook kijkt naar sociale interacties maar niet naar de reproducerende werking van verzet door jongeren.