De Europese samenwerking begon met de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal in 1951. West-Duitsland, Frankrijk, Italië, Nederland, België en Luxemburg maakten afspraken over de productie van kolen en staal. Dit waren de belangrijkste grondstoffen voor het maken van wapens. Door deze afspraken zou een volgende oorlog voorkomen moeten worden.
Na de ondertekening van het Verdrag van Rome (1957) werd deze economische samenwerking verder uitgebreid. En in 1973 sloten Groot-Brittannië, Ierland en Denemarken zich aan. Vanaf dat moment werd er van een Europese Unie gesproken. De Europese samenwerking moest zorgen voor vrede en economische ontwikkeling.
Op 4 november 1982 werd Ruud Lubbers minister president in Nederland. Bij zijn aantreden verkeerde Nederland in een crisis. Door het beld van de jaren tijdens de twee oliecrises was Nederland in financiële problemen gekomen. Dit was ook het geval in andere grote economieën als Groot-Brittannië en de Verenigde staten. De internationale kapitaalmarkt werd in de jaren 80 verder versoepeld.
In Nederland werd onder leiding van Lubbers flink bezuinigd. De overheids uitgaven moesten omlaag. Er werd gekort op uitkeringen en salarissen in het onderwijs en ambtenarensalarissen. Ook ging er minder geld naar volksgezondheid en welzijn. De werkloosheid nam hierdoor geleidelijk af.
In de jaren 90 lieten de meeste Oost-Europese landen het communisme los. De overstap naar een markteconomie was niet eenvoudig. Joegoslavië verviel in oorlog en andere landen stortten economisch in elkaar. Dit zorgde ook voor allerlei sociale problemen.
