Engelse literatuur/Oudengels: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
interne links |
inleiding over Latijnse en Oudengelse literatuur |
||
Regel 1:
{{Engelse literatuur}}
[[Bestand:Beowulf.firstpage.jpeg|left|thumb|Eerste pagina uit ''Beowulf'']]
De Oudengelse literatuur bestrijkt een periode van de 7e tot de 12e eeuw. Ze ontwikkelt zich tijdens de Angelsaksische periode, parallel aan een corpus van Latijnse literatuur. Vanaf het werk van de monnik Beda ("the Venerable Bede" (673-735) tot Geoffrey of Monmouths kronieken ''Historia regum Britanniae'' over de Britse koningen (1136) zijn talrijke Latijnse teksten aan ons overgeleverd. Van de Oudengelse teksten zijn echter slechts enkele manuscripten bewaard gebleven.
In de vroege Britse cultuur was de orale traditie nog zeer sterk en de meeste werken werden geschreven om opgevoerd te worden. Epische gedichten waren dus heel populair en vele ervan, [[Engelse literatuur/Dichtwerken|Beowulf]] inbegrepen, zijn tot op heden bewaard in het rijke corpus van de Angelsaksische literatuur, nauw verwant aan de Noorse en vooral IJslandse literatuur. Heel wat van de Angelsaksische verzen in de voorhanden manuscripten zijn waarschijnlijk een "mildere" adaptatie van oudere Viking- en Germaanse oorlogsverzen van het Europese vasteland. Toen deze poëzie Engeland bereikte, gebeurde dat nog steeds door middel van mondelinge overlevering, van generatie op generatie. Het uitbundig gebruik van alliteratie en herhalen van medeklinkers was een techniek, bedoeld om de verzen beter te memoriseren. Deze rijmen zijn een kenmerk van Germaanse talen en onderscheiden zich van het in Romaanse talen gebruikelijke eindrijm en benadrukken van klinkers.
| |||