Wikibooks

Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Gezin: verschil tussen versies

Interactief door geschiedenis bladeren
← Vorige wijzigingVolgende wijziging →
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
VisueelWikitekst
k lf
k herred.
Regel 40:
Bij de huwelijksceremonie was er een groot banket met drank, gezang en obscene grappen (om de vruchtbaarheid te bevorderen). Het meisje kreeg een geschenk (de bruidschat): huisdieren, kleding, sieraden, edelstenen, munten, een kist, een bed met beddegoed, gereedschap, pantoffels (een oud Gallisch gebruik<ref>Ter bevordering van de huiselijk vrede.</ref>) en een gouden ring (een Romeinse traditie<ref>Symbool van de eeuwige trouw. De Romeinen droegen de ring aan de rechter middelvinger of de linker ringvinger, want volgens de Egyptische artsen liepen vanaf deze vingers zenuwen naar het hart. Adelijke vrouwen hadden ook nog een zegelring om de rechter duim.</ref>). Tot slot kusten de verloofden elkaar op de mond. Bij de [[w:Gallo-Romeinse Rijk|Gallo-Romeinen]] bracht het bezoek daarna het paar naar hun huis en legde ze samen in het huwelijksbed. Na de huwelijksnacht gaf de jonge man (zowel bij de Franken als bij de Bourgondiërs) zijn vrouw de morgengave, als hij haar tenminste maagdelijk had bevonden, want dat garandeerde hem dat de kinderen die er kwamen van hem waren.
 
Als de vrouw niet maagdelijk was gebleken, was het huwelijk niet geldig. Een vrouw kon alleen bescherming krijgen als ze maagdelijk was, want. danDan was het namelijk zeker dat het nageslacht van haar echtgenoot was en konden zijn kinderen van hem erven. Dat de erfopvolging duidelijk was, werd als belangrijker beschouwdgevonden dan het huwelijk zelf.
 
Er waren veel maatregelen om echtscheiding tegen te gaan en tegen mensen die weigerden het gearrangeerde huwelijk te voltrekken. Tweede en derde huwelijkehuwelijken waren zeer gangbaar (vanwege de hoge sterfte, vooral onder vrouwen), maar niet zeer geacht. Een vrouw die al getrouwd was geweest, kreeg uiteraard geen morgengave.
 
==Hiërarchie==
Voortplanting was voor de Franken heel belangrijk. Het doden van een jonge, vrije vrouw die vruchtbaar was, werd beboet met 600 schelling. Na haar [[w:menopauze|menopauze]] en voor haar eerste [[w:menstruatie|menstruatie]] bedroeg de boete maar 200 schelling. HetOp het doden van een zwangere vrije vrouw kosttestond een boete van 700 schelling. Aan het einde van de zesde eeuw kosttebedroeg hetde dodenboete vanhiervoor een600 zwangereschelling. vrouwDaar 600kwam schellingnog eneens 600 schelling extra bij als het verwachte kind een jongetje zou zijn geweest en 200 schelling extra als het verwachte kind een meisje zou zijn geweest.
 
Er was dus een hiërarchie:
Regel 71:
 
==Weduwen en weduwnaren==
Weduwnaren waren in de Merovingische tijd een vrijwel onbekend wantverschijnsel, erdoor washet veelvele onderlingonderlinge geweld en erde waren veeltalrijke oorlogen. De mannen stierven dus meestal vooreerder dan de vrouwen, enmet erals warengevolg dusdat weler veel weduwen waren. De Germanen probeerden te verhinderen dat de weduwen zouden hertrouwen, wantomdat ze vonden dat deze vrouwen een gevaarlijke seksuele hartstocht hadden. Om echter die hertrouw te kunnen verhinderen, moesten ze de weduwen financieel onafhankelijk maken. Daarom mocht de weduwe haar bruidschatbruidsschat en de morgengave houden. Kinderen die van de weduwe erfden door te gaan trouwen, kregen onder het Bourgondische recht slechts 2/3 van haar bezittingen om te verhinderen dat zij arm zou worden, want dan zou zij mogelijk willen hertrouwen. De weduwe kon dus machtig en gerespecteerd worden maar nooit helemaal vrij. Als zij ongetrouwd bleef, keerde ze terug onder de hoede van haar familie of parentele. Als zij hertrouwde, dan viel zij onder het mundium van haar nieuwe echtgenoot. Deze moest aan de parentele van de vrouw drie gouden schellingen betalen: het 'goud van de rijpheid' (reipus).
 
==Slaven==
Regel 77:
 
==Echtscheiding==
Een verloving mocht bij de Franken niet verbroken worden, op straffe van 62,5 schelling boete. Het Bourgondische en Romeinse recht stonden echtscheiding toe, hoewel die meestal nadelig voor de vrouw was.
 
Een Frankische man kon zijn vrouw verstoten als ze:
Regel 84:
*grafschennis had gepleegd
 
Als een Frankische vrouw het waagde om haar man te verstoten, dan werd ze gewurgd en in een moeras gegooid,. want eenEen dergelijke vrouw moest wel overspel hebben gepleegd, was de redenatie.
 
De Gallo-Romeinse man kon zijn vrouw verstoten als ze:
Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.