Sociale geschiedenis van de hoge middeleeuwen/Leven in de Noord-Franse kastelen: verschil tussen versies

Op de moderne mens maken de kastelen, de donjons en de vestinghuizen een sombere indruk. Ze zijn donker en bedompt. Sommigen denken dat men er boven op elkaar gepakt leefde en dat de [[w:promiscuïteit|promiscuïteit]] er welig tierde. Dat is echter alleen maar onze opvatting. Maar alsAls de kasteelbewoners van toen op hun beurt naar ons zouden kunnen kijken, zouden zij misschien wel vinden dat onze gezinnen vaak in een groot isolement leven en soms zelfs in een afschuwelijkafschuwelijke eenzaamheid. En hetHet is dus maar zeer de vraag of de kastelen werkelijk zo somber en triest waren als wij nu denken.

Al rond 1032 had de graaf van [[w:Anjou (provincie)|Anjou]] zeer veel ramen in zijn huis. De sala (of de verdieping van de donjon die als sala werd gebruikt) had meestal veel ramen. Het interieur van de zalen was waarschijnlijk wel een beetje sober. Er was doorgaans weinig wandversiering, hoewel er toch vaak kleden aan de muren hingen. Er stonden veel meubels en verplaatsbare spullen. Men had liever kleine siervoorwerpen dan monumentale beeldhouwwerken, omdat de eerste gemakkelijker te vervoeren waren. De vorsten trokken in hun gebied rond van kasteel naar kasteel<ref>[[Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Koning, vazal, ridder, volk#Vazallen|Vazallen en rondtrekkende vorsten.]]</ref> en zij en hun gevolg moesten telkens alles meenemen.

Als er naast de donjon woningen waren gebouwd, waren die doorgaans comfortabeler en ruimer dan de woningen die in de donjon zelf lagen. Woningen waar (ook) vrouwen en meisjes in woonden, waren meestal comfortabeler dan woningen waar alleen mannen in woonden.

Men droeg fraaie kleren en sieraden,. deDe zalen waren verlicht door vele kaarsen en mooi versierd met schilden en [[w:zijde (textiel)|zijden]] doeken aan de muren. In de slaapkamer (camera) stond kostbaar servies van goud en zilver en in andere vertrekken werd muziek gemaakt. Het was dus lang niet alles kommer en kwel.

De kastelen en vestinghuizen puilden uit van kostbare stoffen, bont, kleding, spiegels, lampen, vaatwerk en edelmetaal. Deze rijkdommen waren meestal opgeborgen in de kamer van de heer,. maar alsAls er echter in de zaal een vooraanstaande gast werd ontvangen, droegen knechten en meisjes alle kostbaarheden van het kasteel (kandelaars, schalen, wapens, zilverwerk) in processie voor hem langs.

Achternamen werdenraakten pas na de twaalfde eeuw gebruikt,in gebruik. daarvoorDaarvoor gebuikte men alleen voornamen die doorgegeven werden van vader op zoon, van oom op neef, en van grootvader op kleinzoon. Men hoopte dat de kinderen de goede kwaliteiten zouden overnemen van degene van wie de naam afkomstig was.