De mens vond heeft heel lang gevonden dat het "ik" in zijn hart zetelde en niet in zijn hersenen. Het hart kon de mens misdaden laten plegen, of heldendaden, het kon hem verliefd laten worden en hem onmenselijke dingen laten doen. Een mens kon weliswaar goed opgevoed zijn, in God geloven en bang zijn voor straf of uitstoting maar desondanks had zijn verstand het hart niet altijd onder controle. Iemand zonder hartstochten of [[w:emotie|emoties]] was geen volwaardig mens maar die emoties moesten geleid worden door de Rede om ervoor te zorgen dat de mens niet zou ontsporen. Als iemand ernstig ziek werd, zag men dit vaak als een gevolg van emoties die hij eerder had gehad.
Al in de veertiende eeuw hielden kooplieden in hun ricordi hun grootste emoties bij. Als iemand bijvoorbeeld een moedige vijand had overwonnen, als hij tijdens het bidden Christus of Maria had gezien, of als hij erg onder de indruk van een vrouw was geraakt dan schreef hij dat op en zijn vrienden mochten (of moesten) dit lezen.
