Amerikaanse literatuur/Hedendaagse Amerikaanse poëzie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
cosmetisch + link |
|||
Regel 1:
{{Amerikaanse literatuur}}
'''Moderne en hedendaagse Amerikaanse poëzie''' omvat de in het Engels geschreven poëzie uit de Verenigde Staten vanaf eind 19e eeuw tot heden.
Met de experimenteel ingestelde modernisten in de periode 1910-1930 speelde de VS een voortrekkersrol in de internationale poëzie. Tussen 1945 en 1960 werd de belangrijkste Amerikaanse poëzie met haar nadruk op regelmatig rijm en metrum terug vormelijker. Pas in de late jaren 1950 kwamen een aantal dichters en scholen tegen deze beperkingen in opstand door te experimenteren met meer open vormen en informele stijlen. Aan het begin van de 21e eeuw biedt de Amerikaanse poëzie een bijzonder gediversifieerde aanblik.
Regel 9:
Emily Dickinson (1830 – 1886) was een Amerikaanse dichteres wier werk tezamen met dat van Walt Whitman een nieuw tijdperk in de Amerikaanse poëzie inluidde: het modernisme. Dickinson negeerde vrijelijk de gebruikelijke regels van versbouw, en haar uiterst persoonlijke gedichten waren gedurfd origineel en voor haar tijd bijzonder experimenteel. Whitmans magnum opus Leaves of Grass betekende een vernieuwing in de poëzie door de vrij vloeiende versregels van onregelmatige lengte en de verering van een sterke lichamelijkheid en verbondenheid met de natuur. Zijn "Song of Myself '(1855) was een belangrijke voorloper van vele moderne 'long poems'. Het werk van deze beide dichters was de aanzet tot een opvallend nieuwe poëtische traditie die brak met het Engelse formalisme en tot volle bloei zou komen in de jaren 1910 en de jaren 1920. Het werk van deze twee dichters wordt vaak in een adem genoemd met dat van Ezra Pound en T.S. Eliot, met name omdat ook zij in vrij vers ("vers libre") schreven. Pound en Eliot waren er echter snel bij om te zeggen dat hun nieuwe poëzie veel meer inhield dan het eenvoudig weglaten van ritme en rijm.
{{Citaat|No vers is libre to the poet who wishes to write well.|T.S. Eliot<ref>[http://tseliot.com/essays/reflections-on-vers-libre T. S. Eliot,
== Modernisme en later ==
Regel 20:
De modernistische fakkel werd in de jaren dertig overgenomen door de groep dichters die bekendstaat als The Objectivists. Deze omvatten Louis Zukofsky (1904-1978), Charles Reznikoff (1894-1976), George Oppen (1908-1984), Carl Rakosi (1903-2004) en, later, Lorine Niedecker (1903-1970). Kenneth Rexroth, van wie werk werd gepubliceerd in The Objectivist Anthology, was, samen met Madeline Gleason (1909-1973), een voorloper van de San Francisco Renaissance. Veel van de objectivists kwamen uit stedelijke gemeenschappen van nieuwe immigranten, die de Amerikaanse poëzie met hun ervaringen en taalidioom verrijkten.
Een dichter die zijn eigen weg zocht en zich niet aangetrokken voelde tot het radicale modernisme van vernieuwers als Eliot en Pound, was Robert Frost (1874–1963). Hij werd een van de meest populaire en kritisch gerespecteerde Amerikaanse dichters van de
== Naoorlogse poëzie en postmodernisme ==
Regel 34:
=== Blijvende invloed van Pound en Eliot ===
De Amerikaanse poëzie beleefde in deze periode een bloei waarbij de expatriates Eliot en Pound de literaire scène bleven domineren. Eliots vier gedichten onder de titel Four Quartets, geschreven in Engeland, worden nog steeds tot de beste 'Amerikaanse' gedichten van de
=== Confessionalists, beat poets en Black Mountain poets ===
Regel 62:
Aan het begin van de 21e eeuw wordt er in de VS meer poëzie gepubliceerd dan ooit tevoren. De populariteit van creatieve schrijfopleidingen aan Amerikaanse universiteiten zorgde voor een verhoogde professionalisering van de poëzie, en dichters krijgen zo ook de gelegenheid om de kost te verdienen als leraar. Poëzie vindt onderdak in de academie en verschijnt, al dan niet aan de campus, in kleine onafhankelijke tijdschriften, waardoor het moeilijk is om van publicaties van gedichten alleen te leven.
Hedendaagse Amerikaanse poëzie is zeer divers, en critici stellen zich daarbij vragen. Dichters verliezen zich in ongeëngageerd woordspel, en behalve het entertainmentgehalte van het virtuoos woordspel waarmee ze het podium opzoeken is er volgens sommige critici weinig om enthousiast over te zijn. Aan de andere kant wordt er zo hevig stelling genomen voor eigen
== Noten ==
{{references}}
{{sub}}
| |||