Nederlandse literatuurgeschiedenis/1970-2000: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
Kennelijk is hier een "e" vergeten. |
||
Regel 6:
Vanaf de jaren zeventig bereikte de literatuur opeens een veel groter publiek dan voorheen, dankzij de toename van de welvaart en het aantal hooggeschoolden. De oplagecijfers van veel moderne romans zoals ''[[w:De koperen tuin|De koperen tuin]]'' stegen daarmee ook sterk. De toegenomen belangstelling voor literatuur kwam tot uiting in de ruime boekenpagina's en de vele literaire bijlagen in kranten en andere tijdschriften<ref>Dautzenberg. J. ''Literatuur, geschiedenis en leesdossier''. Den Bosch: Malmberg, 2e druk, pp. 340-341.</ref>.
Reve, Hermans en Mulisch blijven romans schrijven in de traditie van het realisme, al is dat vooral in het geval van Mulisch vaak met symbolisme en mythe vermengd. In de jaren 70 groeperen een aantal jonge prozaschrijvers zich die (opnieuw) kleinschalige, voor iedereen bevattelijke verhalen wil vertellen. Zij schrijven samen het ''Manifest voor de jaren zeventig'' in 1970. Onder hen bevinden zich [[w:Heere Heeresma|Heere Heeresma]] en [[w:Mensje van Keulen|Mensje van Keulen]]. Het ''[[Woordenboek literatuur#M|mimetisch]] proza'', zoals zij het zelf noemen, wil de werkelijkheid afbeelden zoals ze is. Behalve de mimetische groep zijn er ook auteurs zoals [[w:Frans Kellendonk|Frans Kellendonk]] die 'antimimetisch' en dus niet waarheidsgetrouw te werk willen gaan. Deze ''Revisor-groep'' gaat bijvoorbeeld uit van de realiteit maar overdrijft deze. [[w:Jeroen Brouwers|Jeroen Brouwers]] zou hen in een polemisch essay uit 1979 met de titel 'De Nieuwe revisor' aanvallen met het verwijt de literatuur te 'infantiliseren'. Behalve Kellendock werken nog
Auteurs die behoren tot wat het [[Woordenboek literatuur#M|postmodernisme]] wordt genoemd, zijn de romanciers [[w:Willem Brakman|Willem Brakman]] - met zijn 'invalsgestuurde' schrijfmethode - en [[w:Louis Ferron|Louis Ferron]], die literair succes oogstte met zijn trilogie ''Gekkenschemer'' (1974) / ''Het Stierenoffer'' (1975) / ''De Keisnijder van Fichtenwald'' (1976). Hun uitgangspunt is dat er geen objectieve werkelijkheid bestaat die met taal kan beschreven worden. Zij stellen vitalisme en spontaniteit tegenover het te grote intellectualisme van hun modernistische voorgangers.
| |||