Moderne joodseJoodse filosofie begint in Duitsland met [[Filosofisch woordenboek/M|Moses Mendelsohn]] (1729-1786), die trachtte om de dwingend [[Religieus woordenboek/T|theocratische]] dimensie uit het judaïsme te verwijderen. [[Filosofisch woordenboek/C|Hermann Cohen]] (1842-1918) benadrukte, onder invloed van [[Filosofisch woordenboek/K|Kant]] en [[Filosofisch woordenboek/H|Hegel]], vooral wat hij beschouwde als de essentieel ethische en universele rationele leringen van het judaïsme. [[Filosofisch woordenboek/B|Martin Buber]] (1878-1965) introduceerde een soort existentieel personalisme in deze ethische lezing van het judaïsme, terwijl ook [[Filosofisch woordenboek/R|Franz Rosenzweig]] (1868-1929) als reactie tegen de abstracte beschouwingen van Hegel over de mens een meer existentiële filosofie voorstond. De optimistische en universele oriëntatie van deze filosofen werd door de Tweede Wereldoorlog echter zwaar op de proef gesteld, en na dit conflict neigden joodseJoodse denkers meer naar een nationalistische en assertieve vorm van filosofie.
