In de middeleeuwen was filosofie nauw verbonden met het christelijk denken en theologie in het bijzonder. Met [[Filosofisch woordenboek/P|Plotinus]] (3e eeuw) was de creatieve periode van de Griekse filosofie tot een einde gekomen. Een eeuw later zouden christelijke denkers als [[Filosofisch woordenboek/A|Sint Ambrosius]] (339–397), [[FilosofischGaius woordenboek/V|SintMarius Victorinus]] (gestorven4e ca. 304eeuw) en [[Filosofisch woordenboek/A|Sint Augustinus]] (354–430) het [[Filosofisch woordenboek/N|Neoplatonisme]] assimileren in de christelijke doctrine met de bedoeling een rationele interpretatie te geven van het geloof. De middeleeuwse filosofie werd dus geboren door het samenvloeien van het christendom met de Griekse, en in mindere mate met de Romeinse filosofie. Dit 'huwelijk' tussen geloof en rede zou als belangrijkste filosofie van het westen onbetwist standhouden tot aan het einde van de middeleeuwen, waarna rationalistische filosofen als [[Filosofisch woordenboek/B|Francis Bacon]] (1561–1626) en [[Filosofisch woordenboek/D|René Descartes]] (1596–1650) met de scheiding tussen rede en geloof het tijdperk van de moderne filosofie inluidden.
