Michel de Montaigne: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Categorie Franstalige literatuur |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 29:
'''Michel Eyquem de Montaigne''' werd geboren op '''28 februari 1533''' in het kasteel van de Montaignes in de '''Périgord'''. Hij geeft zelf in zijn ''Essais'' het precieze tijdstip op: tussen elf uur en ‘s middags ''("Je naquis entre onze heures et midi, le dernier jour de février, 1533")'' Hij behoorde tot een familie rijke handelaars uit Bordeaux die vrij recent in haar verleden tot de adelstand was verheven. Pas in 1477 immers verwierf zijn overgrootvader, Ramon Eyquem, de kleine seigneurie van Montaigne, een leengoed van de baronie van Montravel, bestaande uit adellijke landgoederen en een bescheiden herenhuis. Deze aankoop betekende de eerste stap naar de toetreding tot de adel. Die overgrootvader Ramon was rijk geworden met de verkoop van gezouten vis in de rue de la Rousselle in Bordeaux. Michel de Montaigne vermeldt dit niet, het zijn anderen die zich vrolijk maken over de manier dat de Eyquems aan hun fortuin zijn gekomen. Zijn vader Pierre Eyquem, heer van Montaigne en rijk geboren, stapte echter uit zaken om dienst te nemen in het leger van Frans I van Frankrijk, en maakte de veldtocht in Italië mee. Na de oorlog trouwde hij met Antoinette de Louppes (of Lopès), een Joods meisje van Spaanse afkomst, en hiermee groeide zijn al aanzienlijk fortuin nog verder aan. Michels vader spendeerde vervolgens een deel van zijn geld aan de verfraaiing van het domein van de Montaignes. De familie verdiende ook haar sporen in de politiek. Grimon, de vader van Pierre en grootvader van Michel, was magistraat en baljuw van Bordeaux geweest, en Pierre op zijn beurt bekleedde eveneens hoge gemeentelijke functies. Zo was hij gedurende 25 jaar op verschillende tijdstippen magistraat, baljuw, adjunct-burgemeester en burgemeester.
Pierre Eyquem had als amateur-pedagoog zo zijn eigen ideeën over de manier dat de jonge Michel moest worden opgevoed. Om te beginnen vertrouwde hij zijn zoon de eerste drie levensjaren toe aan boeren uit de omgeving van het kasteel, zodat de indrukken die hij ontving hem tot nederigheid zouden brengen, en hij zich gehecht zou voelen aan het gewone volk. Hij meende ook dat men op de universiteit te veel tijd verspilde vooraleer de klassieke talen, Grieks en Latijn, aan te [[leren]]. De kennis van die twee talen vond Pierre onontbeerlijk om de wetenschappelijke hoogte en de grandeur van de ouden te evenaren. Vader Pierre bedacht ook het plan om zijn zoon het gebruik van het Frans te verbieden zodat hij uitsluitend de klanken van het Latijn zou horen. Als gevolg van dit pedagogisch experiment moesten moeder, de bedienden en de kamermeisjes dus voldoende Latijnse woorden leren om te kunnen communiceren met het kind.
Montaigne leerde Latijn als 'moedertaal' zo goed dat het ook op latere leeftijd voor hem een natuurlijke manier bleef om zijn emoties in uit te drukken. Het Latijn lag spontaan op zijn lippen. Pas vanaf zijn zesde jaar praatte men Frans tegen hem.
"J'avais plus de six ans avant que j'entendisse non plus de français ou de périgordin que d'arabesque."
| |||