Wikijunior:Zonnestelsel/Uranus: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting
Lintfouten: Verouderde HTML-elementen
 
Regel 3:
Onder de laatste grote ontdekkingen in het planetenstelsel is het beeld van de fijne atmosfeer van '''Uranus''', samengesteld uit nevelachtige lagen, die afkomstig zijn van gasmengsels. Dankzij infraroodfilters kon men in valse kleuren in detail drie dergelijke lagen waarnemen. De infrarode beelden liggen aan de basis van informatie over de structuur van deze atmosfeer, die voornamelijk uit waterstof bestaat en daarnaast uit helium en methaan. De roodachtige kromme aan de rand van de planeet verraadt het bestaan van een fijne nevelachtige laag op grote hoogte. Deze laag is zo dun dat ze slechts zichtbaar is waar ze het "dichtst" is, namelijk aan de rand van de schijf. De geelachtige gebieden naar beneden toe vormen een tweede atmosferische laag. De blauwe laag is het diepste. Ze is vooral aan de bovenkant van de planeet te zien en wijst op een derde laag in de atmosfeer van Uranus…Volgens onderzoekers is ze zuiverder dan de twee andere.
 
De planeet werd in 1781 toevallig ontdekt door William Herschel, die eerst nog dacht dat het een komeet was. Achteraf bleek dat Uranus reeds enkele malen opgemerkt was, maar steeds voor een ster was aangezien.<br />
 
==Eigenschappen==
Regel 15:
 
===Inwendige===
Het inwendige bestaat uit een centrale rotskern, omgeven door een enorme laag ijs met daaromheen een dunne laag moleculaire waterstof. Uranus zendt, in tegenstelling tot Jupiter en Saturnus, geen extra energie uit.<br />
De oriëntatie van het magnetisch veld is hoogst eigenaardig. De magnetische as maakt een hoek van 59° met de rotatieas en tevens vallen de middelpunten van beide assen niet samen.
 
Regel 22:
Het ringensysteem werd van op Aarde ontdekt via een sterbedekking. Het bestaat uit een tiental smalle ringen, waarvan verschillende uit meerdere componenten bestaan en de meeste excentrisch zijn.
 
<br clearstyle="clear: left;">
[[Image:Uranus moons.jpg|right|thumb|230px|Een aantal manen van Uranus]]
===Manen===
Qua aantal gekende manen is Uranus ook een kampioen: 27, waaronder 5 grote (2006). De maantjes wentelen in het evenaarsvlak waardoor we ze, denk aan de helling van de rotatieas van de planeet, onder alle mogelijke hoeken waarnemen gedurende één omloop van Uranus rond de Zon. In 1985 waren het cirkels die we ze zagen beschrijven, in 2007 zullen het rechtlijnige op- en neergaande bewegingen zijn. Uranus bezit vijf onregelmatige manen.<br />
 
In januari 1986 vloog de Voyager-2 vlak langs Uranus en zijn manen en maakte enkele close-ups, die tot op heden de enige zijn en dat hoogstwaarschijnlijk ook nog zeer lang zullen blijven.
Regel 37:
Ook de maan Oberon vertoont tekenen van inwendige activiteit en heeft daarnaast een naar verhouding zeer hoge berg van 5 km.
 
{{bronBron|bronvermelding=
*'''Lode Stevens''', met toestemming van de auteur, Tony Dethier en het Europlanetarium
*Coupe, H. & Henbest, N., ''De planeten'', Londen, 1989
}}
{{juniorsubJuniorsub}}
 
 
Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.