Belgische jazz/19e eeuw: verschil tussen versies

{{DISPLAYTITLE:Belgische jazz/19^e eeuw}}{{Belgische jazz}}

== 19^e19e eeuw ==

De tijd voordat jazz erkend werd als een individuele stijl (1850-1900) is nu algemeen bekend als de '''pre-jazzperiode'''. In deze periode van de ''Minstrels'', die ongeveer samenvalt met het einde van de 19^e19e eeuw, gebeurde er iets dat heel belangrijk was voor zowel voor de jazz als voor de muziek in het algemeen, namelijk de opkomst van de eerste opnametechnieken. In 1877 ontwikkelde [[w:Thomas Alva Edison|Thomas Alva Edison]] de [[w:fonograaf|fonograaf]] en een jaar later werd zijn uitvinding gepresenteerd tijdens een tentoonstelling in Brussel, in het 'Panopcticum de Monsieur Castan'. België had lange tijd geen eigen opnamestudio's, zodat bij de verspreiding van de (pre-)jazzmuziek tot na de Eerste Wereldoorlog beroep werd gedaan op buitenlandse platenlabels zoals "Colombia", "Zonophone" en "Favorite".

Een andere uitvinding die veel bijdroeg aan de ontwikkeling van de jazzmuziek was het nieuwe instrument van de Belg [[w:Adolphe Sax|Adolphe Sax]]. En dat was... inderdaad, de saxofoon. Tegen 1890 werden saxofoons in de Verenigde Staten gemaakt door de [[w:C.G. Conn|Conn]] en Buescher- bedrijven, en virtuoze saxofonisten als de Belg [[w:Jean Moeremans|Jean Moeremans]], die in het orkest van [[w:John Philip Sousa|Sousa]] speelde, zorgden voor verdere popularisering van het instrument. Al snel werd de saxofoon hét symbool van een nieuwsoortige muziek die zich stilaan ontwikkelde tegen het einde van de 19^e19e eeuw. Belgische muzikanten behoorden tot de eersten die opnames maakten van saxofoonsolo's in Amerika. Zo maakte [[w:Eugene Coffin|Eugene Coffin]] opnamen op wascilinders (1895-1896) en Jean Moermans in Washington DC op grammofoonplaat (1897).

{{Subsub}}