Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/Het kind: verschil tussen versies

<bigspan style="font-size: large;">'''9. Het kind'''</bigspan>

Leven en dood volgden elkaar op. <br>

1) Je werd geboren, kreeg kinderen en stierf na een langer of korter leven. <br>

2) Als je stierf, ging je [[w:Ziel (filosofie)|ziel]] naar een soort wachtruimte onder de aarde<ref name="zesde" />. In dat dodenrijk wachtten de zielen van de gestorvenen tot ze terug konden keren ([[w:reïncarnatie|reïncarneren]]) in het lichaam van een van hun kleinkinderen.<ref>Daarom zouden toentertijd mensen de naam van een grootouder aan hun dochter of zoon hebben gegeven.</ref>. <br>

3) Tijdens de [[w:Bevruchting|bevruchting]] kwam de ziel weer uit de aarde tevoorschijn en trad in het nieuwe lichaam van een kleinkind. Mensen die geen kinderen kregen, hadden deze cirkelgang en de band met hun voorouders verbroken. <br>

Op het einde van de veertiende eeuw begonnen de notabelen in [[w:Florence (stad)|Florence]] hun pasgeboren kinderen gedurende ongeveer twee jaar uit te besteden aan een [[w:min (beroep)|min]] die meestal op het platteland woonde.<ref>[[Sociale geschiedenis van Toscane (1300-1500)/Geboorte en opvoeding#Voedster|Het kind ging naar een voedster op het platteland in Toscane 1300-1500.]]</ref>. Dit gebruik verbreidde zich in de vijftiende en zestiende eeuw over veel steden van West-Europa, ook onder de lagere standen.<ref>[[Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/Parijs#Bevolking|Er werden in Parijs 21.000 kinderen per jaar geboren en daarvan vertrokken er elk jaar 20.000 op karren naar het platteland omdat hun ouders hen uitbesteedden aan een min.]]</ref>. Op die manier hoefde de vrouw haar kinderen niet te voeden en kon ze meteen weer zwanger worden, want men wilde zo veel mogelijk kinderen krijgen.<ref>Medici en moralisten veroordeelden echter dit gebruik om de kinderen door een min te laten opvoeden. Zij vonden dat als de dieren hun eigen jongen zoogden, de mensen dat ook moesten doen. En ze vonden dat als het kind de melk van een vreemde kreeg, dit een soort [[w:bloedtransfusie|transfusie]] was die zowel het lichaam als de geest van het kind zou veranderen.</ref>. Er waren trouwens ook vrouwen die het heerlijk vonden om hun eigen kinderen te voeden en op te voeden.

*Men wilde niet meer zo veel mogelijk kinderen krijgen. Echtparen die geen kinderen konden krijgen, zochten daarvoor niet meer vanzelfsprekend hulp bij een magiër of dokter. </br>

{{wrapperWrapper|links}}

Uit zestiende en zeventiende eeuwse teksten blijkt dat het kind levendiger en slimmer werd. De moralisten echter begonnen de vaders en moeders te berispen. Zij vonden dat deze te toegeeflijk waren en te zachtzinnig met hun kinderen omgingen. Ze zouden ze de hele dag maar vertroetelen en met ze spelen. Op die manier zouden die kinderen deugnieten worden die gewend waren dat ze alles mochten. En als ze eenmaal volwassen waren, zouden ze net zo onhandelbaar blijven. Moeders wilden hun kinderen notabene al vlak na de geboorte knuffelen en kussen terwijl die moeders dan nog onrein waren.<ref>Keith Thomas, Religion and the decline of Magic, vrouwen golden na de geboorte een zekere periode als onrein en mochten niet de mis bijwonen.</ref>. Dit was een opdringerig soort apenliefde en het hoorde niet, vonden de moralisten.

1) In de Middeleeuwen was de opvoeding van het kind relatief openbaar: familie, buren en dorpsgenoten bereidden het kind voor op zijn rol in de gemeenschap. Dit was een plattelandsmodel waarin het voornaamste doel van kinderen was om de levenscyclus in stand te houden. <br>

2) Tussen 1500-1600 werd de opvoeding van het kind in het kerngezin meer een privézaak. Dit was een meer gevoelsmatige opvoeding. Maar het kind zou nooit méér kunnen leren dan zijn ouders wisten. Dit was een stedelijk model waarbij de ouders hun kinderen liefhadden om henzelf. <br>

3) Tussen 1600-1700 verschoof de opvoeding van het kind naar de scholen en (voor de jongens:) de college-internaten van de kerk en de staat. Deze opvoeding was (net als die in de Middeleeuwen) openbaar en bedoeld om het kind voor te bereiden op de samenleving, maar die samenleving was veel groter geworden en veel individualistischer en rationeler. Het idee van de cirkelgang der tijden had afgedaan. <br>

In de zeventiende eeuw verbreidde de geestelijkheid in Frankrijk de [[w:devotie|devotie]] voor het kind Jezus.<ref>[[Sociale geschiedenis van Europa 1500-1795/(Contra)reformatie#Bidden|Devotie voor het kind Jezus]]</ref>. En dat viel goed in een samenleving die al eeuwenlang bang was gemaakt voor het lichaam en de [[w:zonde|zonde]].

1) Geschiedenis van het persoonlijk leven. Van de renaissance tot de Verlichting. <br>

Onder redactie van [[w:fr:Philippe Ariès|Philippe Ariès]], [[w:fr:Georges Duby|Georges Duby]] en [[w:fr:Roger Chartier|Roger Chartier]]. <br>

{{ISBN|90-5157-018-x}} <br>

1986 Editions du Seuil, Paris <br>

1989 Agon, Amsterdam <br>

{{ISBN|90-5157-001-5}} <br>

{{referencesReferences|95%}}

{{subSub}}