Ab Urbe Condita/Besluit: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Evil berry (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Evil berry (overleg | bijdragen)
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 4:
<br>Hoewel Augustus erin slaagde vanuit zijn functie als ''princeps'' de ''ambitus'' te kanaliseren, slaagde hij er niet in om de functie van ''princeps'' te vrijwaren van ''ambitus''. De manier waarop de verschillende ''principes'' na Augustus werden aangesteld toont hoe de senaat vaak voor een voldongen feit stond en de nieuwe ''princeps'' slechts had te accepteren.
<br>Het feit dat de Republiek lange tijd niet te lijden had onder ''ambitus'' kan worden verklaard door de moeilijke periodes die men kende met de vele oorlogen die men moest uitvechten voor het zelfbehoud en de veiligheid van Rome. Het is niet geheel onterecht dat verscheidene geschiedenschrijvers in de oudheid al de verwoesting van Carthago zien als een keerpunt: hoewel Carthago een concurrent was voor Rome, was het tevens een collega die - zoals de consuls dat deden in Rome - elkaar in evenwicht hielden door hun onderlingen wedijver. Toen Carthago werd verwoest, had Rome nog maar weinig te vrezen. De laatste vrees die haar restte, was die voor de Galliërs. Het zou dan ook Caesar zijn die tot slot deze vrees bij de Romeinen wist weg te nemen. Na de nederlaag bij het Teutoburgerrijk in 9 besloot Augustus de grenzen van het ''Imperium'' te consolideren en met ''limes'' te versterken. Dat hij hiermee de ambities van zijn toekomstige generaals fnuikte, kan mogelijk ingecalculeerd zijn in Augustus' plannen die immers trachtte zoveel mogelijk de ambities van anderen in te perken. Dat dit zich tegen de ''princeps'' zou keren, zou al snel duidelijk worden: bij de dood van Augustus wensten de legioenen in Germania immers hun generaal Germanicus Iulius Caesar aan te stellen als ''princeps'' in plaats van hun vroegere aanvoerder Tiberius Iulius Caesar. De periode van de soldatenkeizers is dan ook de periode die het best aantoont hoeveel ambitieuze generaals het ''Imperium Romanum'' wel niet telde.
<br>De pogingen de ambitie te kanaliseren door middel van de tetrarchie onder Domitianus, hield ook niet lang stand en toonde enkel dat zelfs zij die het hoogste hadden bereikt, moeite hadden dit los te laten. Dat het ''Imperium'' na Marcus Ulpius Traianus geen verdere uitbreiding meer kende, verhoogde ook de druk op de ketel. Omdat men niet genoeg soldaten meer van eigen bodem kon recruteren, besloten de Romeinen de hulp in te schakkelen van barbaarse ''foederati''. Maar deze kregen al snel de smaak van ''ambitus'' te pakken en sommige van de Germaanse ''magistres militi'' zoals Stilicho en Ricimer, slaagden er dan ook in om de macht achter de troon te vormen. Dat Romulus Augustulus, de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, werd afgezet door Odoaker - zijn ''magister militus'' - die zich liet kronen als ''Rex Italiae'' toont welke ambitie deze Germaan wel niet koesterde.
[[Categorie:Geschiedenis van Rome]]
Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.