Wikijunior:Zonnestelsel/Uranus: verschil tussen versies

Onder de laatste grote planetaire ontdekkingen is het beeld van de fijne atmosfeer van '''Uranus''', samengesteld uit nevelachtige lagen, die afkomstig zijn van gasmengsels. Dankzij infraroodfilters kon men in valse kleuren in detail drie dergelijke lagen waarnemen. De infrarode beelden liggen aan de basis van informatie over de structuur van deze atmosfeer, die voornamelijk uit waterstof bestaat ( en ook onder de vorm van sporen uit methaan. De roodachtige kromme aan de rand van de planeet verraadt het bestaan van een fijne nevelachtige laag op grote hoogte. Deze laag is zo dun dat ze slechts zichtbaar is waar ze het "dichts" is, namelijk aan de rand van de schijf. De geelachtige gebieden naar beneden toe vormen een tweede atmosferische laag. De blauwe laag is het diepste. Ze is vooral aan de bovenkant van de planeet te zien en wijst op een derde laag in de atmosfeer van Uranus…Volgens onderzoekers is ze zuiverder dan de twee andere. De foto toont ook duidelijk een systeem van ringen rond de planeet en geeft een discreet beeld van de vier grootste natuurlijke satellieten van Uranus: Ariël, Umbriël, Titania en Oberon.

 

===Inwendige===

Het inwendige bestaat uit een centrale rotskern, omgeven door een enorme laag ijs met daarrond een dunne laag moleculaire waterstof. Uranus zendt, in tegenstelling tot Jupiter en Saturnus, geen extra energie uit.

De oriëntatie van het magnetisch veld is hoogsteigenaardig. De magnetische as maakt een hoek van 59° met de rotatieas en tevens vallen de middelpunten van beide assen niet samen.

 

===Ringen===

Het ringensysteem werd vanop Aarde ontdekt via een sterbedekking. Het bestaat uit een tiental smalle ringen waarvan verschillende uit meerdere componenten bestaan en de meeste excentrisch zijn.

 

===Manen===

Qua aantal gekende manen is Uranus ook een kampioen: 21 waaronder 10 regelmatige (augustus 2003). De maantjes wentelen in het evenaarsvlak waardoor we ze, denk aan de helling van de rotatieas van de planeet, onder alle mogelijke hoeken waarnemen gedurende één omloop van Uranus rond de Zon. In 1985 waren het cirkels die we ze zagen beschrijven, in 2007 zullen het rechtlijnige op- en neergaande bewegingen zijn. Uranus bezit vijf onregelmatige manen.

Het maantje Miranda is wel zeer bizar. Het bestaat uit een uniek terrein met kraters, diepe valleien en ovaal- of trapezoïdaalvormige gebieden (coronae), gekenmerkt door reeksen donkere en lichte banden, kammen en steile hellingen. Zijn ze een gevolg van een onvoltooide differentiatie? Werden stijgende ijsmassa’s tijdens dit proces ingevroren? Of is na verbrijzeling door een grote inslag alles terug samengekit?

 

{| {{prettytable}} COLS="4" WIDTH="56%"

|+'''Manen'''