Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Jacht: verschil tussen versies

<big>'''1113. Jacht'''</big>

Als de adellijke [[w:Franken (volk)|Frankische]] jongen zich voor de eerste keer geschoren had (barbatoria,) begon de familie hem les te geven in de jacht, de vechtkunsten en de sport. Hij leerde zwemmen, hardlopen, marcheren en paardrijden<ref>Men reed tot de negende eeuw zonder stijgbeugels dus men moest wijdbeens op het paard springen, met de handen zich afzettend op de rug van het paard afzettend. Afstijgen deed men door de benen aannaar eenéén kant van het paard te brengenslaan en er dan erafvanaf te glijden. Zadels waren er ook nog niet.</ref>.

De jacht werdwas hartstochtelijkniet beoefendalleen een grote liefhebberij, maar tevenswerd ook gezien als een militaire training, want de jonge mannen werden tijdens de jacht getraind om te doden. Er gebeurden ook geregeld dodelijke ongelukken tijdens de jacht en een enkele keer werd een edelmankoning of koningeen tijdenhoge edelman tijdens de jacht gedood door zijn opstandige edelen.

De kunst van het doden was een ware hartstocht voor de Franken geworden. ZelfsIn Frankischede geestelijken[[w:Merovingen|Merovingische]] tijd gingen inzelfs de MerovingischeFrankische tijdgeestelijken op jacht met honden en valken, hoewel dit tijdens diverse concilies veroordeeld werd, evenals het feit dat sommige geestelijken wapens droegen (en gebruikten). Pas in de negende eeuw werd het dragen van wapens en het meedoen aan de jacht door de geestelijken wat ongewoner.

De Franken hadden een sterke band met hun huisdieren, vooral met hun paarden, jachthonden en jachtvogels (de [[w:Slechtvalk|valk]] en de [[w:sperwer (roofvogel)|sperwerslechtvalk]]). Soms waardeerdenhielden ze nog meer van deze dieren nogdan meer danvan een familielid.

*Wie een jachthond gestolen had, moest hem publiekelijk op zijn achterste kussen of (als hij dat niet wilde) een flinke boete betalen.

Ook aan hun zwaard hechtten de Franken zeer. Hun zwaarden waren enigszins buigzaam en heel scherp. Met de boog (om vogels mee uit de lucht te schieten) en de spies (om in de gevaarlijke wilde zwijnen te steken) hadden ze geen gevoelsband.

[[w:Wolf (dier)|Wolven]] kwamen vaak voor op het platteland. Als de winter streng was en ze hadden honger, kwamen ze zelfs in de steden om de honden en de mensen op te eten. De mensen joegenstelden opdan wolveneen metval vallenop: een boog schoot automatisch een pijl af als de val werd aangeraakt. Om die val heen moesten drie waarschuwingsborden staan.

Van de wilde [[w:Wild zwijn|zwijnen]] werden de mannetjes zeer agressief als ze aangevallen werden en ze konden een mens zwaar verwonden. De vrouwtjes sloegen op de vlucht en zij konden heel lang blijven vluchten.

EindOp het einde van de vijfde eeuw begonnen de [[w:Gallo-Romeinse Rijk|Gallo-Romeinse]] edelen hun kinderen een nieuw soort namen te geven en het volk volgde dat na. In plaats van drie namen kozen ze er nog maar eenéén voor hun kinderen. De Franken deden hetzelfde maar zij kozen voor namen die uit twee stammen waren samengesteld met daarin de kwaliteiten van een bewonderd dier. 'Bernhard': sterke [[w:beer|beer]]. 'Bertchramn' (Bertram): schitterende [[w:raaf|raaf]]. 'Wolfgang': het (langdurige) lopen van de wolf. 'Magnulfus': grote wolf. Men hoopte zoop deze manier de eigenschappen van het dier over te laten gaan op het kind. Germaanse namen verwezen naar dieren of naar de oorlog. Zelfs de geestelijken gingen deze vorm van naamgeving overnemen.

Met vissen voelden de mensen geen band. Ze gaven hun kinderen geen namen van vissen, want zij wilden er niet de kwaliteiten van overnemen. Ze voelden er geen diepe vriendschap of vijandschap mee. Diefstal van een visvangst werd door het [[w:Salische Franken|Salische]] recht ook lang niet zo zwaar bestraft als diefstal van een jachtbuit.

[[w:Benedictus van Nursia|Benedictus]] schreef voor dat monniken geen vlees van viervoeters mogenmochten eten, behalve als de monnikzij ziek waswaren. Op vrijdag en in de vastentijden moesten de monniken vis eten en de leken gingen dat navolgen. De consumptie van zeevis overtrof in de tiende eeuw die van zoetwatervis.

Visserij was een vreedzaam bedrijf dat zonder wapens werd beoefend. Vis werd gezien als vredesvoedsel van ongewapenden en monniken. Vis had zijn oorsprong in het water en waterde zagGermanen menzagen water als de bron van het leven en de vrouw was ook een bron van leven. Visserij hoorde dus bij de vrouwenwereld en jacht bij de mannenwereld.