Sociale geschiedenis van de vroege middeleeuwen/Magie: verschil tussen versies

Kwaad dat door een heks op bovennatuurlijke wijze werd gedaan (maleficia) werd tot halverwege de veertiende eeuw hetzelfde bestraft als kwaad dat op een natuurlijke wijze was aangericht. Dus een moord met behulp van magie werd even zwaar bestraft als een moord die gepleegd was met een bijl.

Hoewel de kerk bezwaar had tegen het uitoefenen van de magie en haar verbood, kwam zij er slechts zelden daadwerkelijk tegen in actie<ref name="Keith Thomas">De hoofdbron van dit boekje, Michel Rouche, stelt dat magie na de tiende eeuw slechts nog door een enkeling op het platteland werd uitgeoefend. Verder stelt hij dat de kerk elke vorm van magie streng verbood. Keith Thomas echter, stelt in "Religion and the decline of magic" dat magie tot in de achttiende eeuw veelvuldig werd beoefend en dat de kerk voornamelijk met woorden tegen de heidense magie was maar er verder niet veel tegen ondernam.</ref>.

Een van de manieren van de kerk om heidenen te bekeren, was om haar [[w:heilige|heiligen]] te presenteren als almachtige, [[w:wonder|wonderen]] verrichtende tovenaars, machtiger dan de heidense goden. Daarmee introduceerde de kerk echter zelf een vorm van magie, net zoals zij dat ook deed met de [[w:consecratie|consecratie]] (de verandering van brood en wijn in het lichaam en bloed van Christus) tijdens de [[w:mis|mis]] en de magische werking van [[w:wijwater|wijwater]], [[w:crucifix|kruisbeelden]], kerkklokken, gebeden, [[w:processie|processies]] etcetera.<ref name="Keith Thomas" />.

De bekeerde heidenen snapten (tot diep in de zeventiende eeuw) over het algemeen niet veel van de christelijke liturgie behalve dat zich daar bijzonder krachtige magie voordeed. Men probeerde dit te imiteren door gebeden en zegeningen uit te spreken (liefst in het Latijn) of door [[w:hostie|hosties]] uit de kerk te stelen en op het land te leggen of aan zieke dieren te geven<ref name="Keith Thomas" />.

Het geloof in heksen was mogelijk al zeer oud. Volgens de christenen zouden zij samenwerken met de duivel,. Zij zouden het bloed van mensen opzuigen en zelfs mensen opeten. Zij waren zeer gevreesd. Heksen zouden ook mensen doden om de binnenkant van een ketel met hun bloed in te smeren, want hiermee konden zij voorspellingen doen.

Een andere vorm van waarzeggerij was verbonden met het oproepen van doden. De waarzegger ging 's-nachts bij een kruispunt zitten op een stierenhuid. De bebloede zijde daarvan was naar onderen gericht want daardoor moesten de [[w:demon|demonen]] bovengronds in de heilige ruimte van het kruispunt komen. De waarzegger kon dan van hen de uitkomst van een twist of de oorzaak van een ramp vernemen. Dit oude Gallische en [[w:Kelten|Keltische]] gebruik werd nog rond 1010 beschreven.

Om een ziek kind te genezen legde de moeder het wel bij een kruispunt in een kuil en dekte het toe met [[w:distel|distels]]. Dan zou het kind in de moederschoot van de aarde terug gekeerdteruggekeerd zijn. De onderaardse wereld zou dan het kwaad (de ziekte) uit het kind trekken, want de onderaardse wereld zoog het kwaad op en hield het vastvasthouden. Zo gauw het kind ophield met huilen, zou het genezen zijn.

Een ander procédé om een man te veroveren of vast te houden, was dat de vrouw een levende vis in haar vagina stopte en hem daarin liet doodgaan. De vis zou dan geladen zijn met levenverwekkende en zinnenprikkelende krachten. Hij werd gebakken en gekruid en aan de betreffende man te eten gegeven. Daarmee kon deeen vrouw verhinderen dat haar man het met een [[Sociale geschiedenis van de vroege Middeleeuwen/Gezin#2. Polygamie|concubine]] zou aanleggen. Zij probeerde op deze manier niet zozeer zijn lust op te wekken maar eerder de voortplanting te bevorderen.